Πολλές φορές υπάρχουν σημαντικές λεπτομέρειες που κρίνουν την έκβαση αγώνων, ή δημιουργούν συνθήκες επιτυχίας σε διάφορες δραστηριότητες. Στο πλέγμα αμφισβητήσεων που τα τελευταία χρόνια επιδιώκει η Τουρκία στο Αιγαίο, υπάρχουν λεπτομέρειες που έχουν πολύ μεγάλη σημασία. Μια από αυτές αποτελεί και μια βραχονησίδα στο Θρακικό πέλαγος, πολύ κοντά στη Σαμοθράκη με το όνομα Ζουράφα ή Λαδόξερα. Μιλάμε ίσως για μια έκταση περίπου ενός στρέμματος και ακτογραμμή περίπου 32 μέτρων, που ίσως κάποιος να πει «τι μας λες τώρα». Και όμως αυτή η μικρή λεπτομέρεια μπορεί να χαρίζει σήμερα στην Ελλάδα επιπλέον χωρικά ύδατα, εντός των οποίων όμως πέραν του εθνικού χώρου ως έκταση, περιλαμβάνει και κοιτάσματα υδρογονανθράκων, εξού και το όνομα Λαδόξερα, καθόσον το πετρέλαιο όταν υπάρχει ήρεμη θάλασσα φαίνεται να αναβλύζει από μόνο του.
Όμως η Λαδόξερα επειδή είναι πολύ χαμηλή και καλύπτεται από το νερό στο μεγαλύτερο μέρος της, διαβρώνεται συνέχεια και κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Αυτό είναι που αποτελεί και το πρόβλημα, ότι αν δεν γίνει κάποια παρέμβαση θα εξαφανισθεί μαζί με όλα τα θαλάσσια πλεονεκτήματα που δίνει σήμερα στην Πατρίδα μας. Ακούσαμε στο παρελθόν ότι έγινε κάποια παρέμβαση από την Ελλάδα στην ΕΕ για να μπορέσει το θέμα της εξαφάνισης να επιλυθεί, όμως από τότε περάσανε χρόνια χωρίς να έχει γίνει κάτι και προβλέπουμε ότι ούτε πρόκειται να ασχοληθεί κάποιος κάτω από τις σημερινές συνθήκες…
Έτσι, η ύπαρξη της βραχονησίδας Ζουράφας, την οποία περιφρονητικά παραλείπουν οι περισσότεροι από τους χάρτες που κυκλοφορούν για το ευρύ κοινό, σηματοδοτεί τα όρια της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Επικράτειας. Αποτελεί το ανατολικότερο σύνορο στο Β.Α. Αιγαίο της Ελλάδας και της Ευρώπης και δυστυχώς σήμερα βυθίζεται και κινδυνεύει να εξαφανιστεί κάτω από τη θάλασσα. Η βραχονησίδα Ζουράφα ή Ζγοράφα ή πιο γνωστή ως Λαδόξερα (γεωγραφικό πλάτος: 40ο 28′ 23¨ και γεωγραφικό μήκος: 25ο 50′ 18¨) είναι το Βορειανατολικότερο νησάκι του Θρακικού Πελάγους. Απέχει περίπου 6 ναυτικά μίλια από το βορειοανατολικό άκρο της Σαμοθράκης και βρίσκεται βόρεια της Ίμβρου και νότια της Αλεξανδρούπολης.
Με την Ζουράφα η Ελλάδα επεκτείνει σημαντικά τις ζώνες θαλάσσιας κυριαρχίας της, δηλαδή τα χωρικά ύδατα αλλά και κάτω από προϋποθέσεις και την υφαλοκρηπίδα της στον κρίσιμο χώρο του Β.Α. Αιγαίου, προς τα ανατολικά.
Επιπλέον σύμφωνα με μαρτυρίες στη Ζουράφα σε καιρό γαλήνης και νηνεμίας, διακρίνεται κάποια υγρή, ελαιώδη ουσία που επιπλέει επί των πέριξ υδάτων, που αποπνέει οξεία οσμή πετρελαίου, γι’ αυτόν το λόγο οι ψαράδες ονόμασαν τη νησίδα «Λαδόξερα», αφού το πετρέλαιο που αναβλύζει μέχρι τις μέρες μας διακρίνεται ως ελαιώδης ουσία στην επιφάνεια της. Η ύπαρξη όμως κοιτασμάτων πετρελαίου στην περιοχή έχει επιβεβαιωθεί πλέον και επισήμως, ενώ υπάρχει από το 2000 η άποψη ότι η Ζουράφα μαζί με άλλες βραχονησίδες του Αιγαίου μπορούν να γίνουν οι «χρυσοφόρες πύλες», από όπου είναι δυνατό να αντληθούν πετρελαϊκά κοιτάσματα ικανά να καλύψουν τις συνολικές ανάγκες της χώρας για πολλά χρόνια.
Για αυτούς όλους τους λόγους βέβαια η Άγκυρα αμφισβητεί εδώ και χρόνια την ελληνικότητα της βραχονησίδας, με αποτέλεσμα την έντονη παράνομη δράση του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού στην περιοχή, κάτι ανάλογο με τις παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου από μαχητικά αεροσκάφη της Τουρκίας.
Όμως αυτό το ανατολικότερο όριο των ελληνικών συνόρων, και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κινδυνεύει να πάψει να υπάρχει με κίνδυνο να αλλάξει ακόμη και η θαλάσσια συνορογραμμή Ελλάδας – Τουρκίας. Η Ζουράφα βυθίζεται λόγω της διάβρωσης των ακτών της με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να γίνει ύφαλος. Σύμφωνα με παλαιότερες μετρήσεις της Υδρογραφικής Υπηρεσίας του Πολεμικού Ναυτικού, η συγκεκριμένη βραχονησίδα καταλάμβανε επιφάνεια 9 στρεμμάτων, όμως νεότεροι υπολογισμοί της ίδιας Υπηρεσίας δείχνουν ότι η έκτασή της είναι μικρότερη από ένα στρέμμα και η ακτογραμμή της έχει περιοριστεί στα 32 μέτρα.
Η μείωση της έκτασης της Ζουράφας οφείλεται, κατά τους επιστήμονες, στη διάβρωση που προκαλεί η θάλασσα. Σε χάρτες του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, που συντάχθηκαν το 1955, είχαν καταγραφεί νησίδες σε μικρή απόσταση από τη Ζουράφα, οι οποίες σήμερα έχουν τελείως εξαφανιστεί κάτω από τη θάλασσα, και το όλο σύμπλεγμα ονομάζονταν “Ζγόραφα”.
Για το θέμα αυτό πριν χρόνια είχε κατατεθεί επείγουσα ερώτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου μεταξύ άλλων επισημαίνετο ότι έχει παρατηρηθεί δραστική μείωση της έκτασης της Ζουράφας, και ζητήθηκε να ενταχθεί το νησί σε κάποια Κοινοτική Πρωτοβουλία προστασίας ευαίσθητων περιοχών, καθώς αυτό το απώτατο όριο της ελληνικής και κοινοτικής επικράτειας κινδυνεύει με ολική εξαφάνιση λόγω της θαλάσσιας διάβρωσης. Έκτοτε δεν υπάρχει κάποια άλλη, τουλάχιστον γνωστή προσπάθεια σε αυτή την κατεύθυνση, πλην ενός φάρου που επισκευάσθηκε όταν υπέστη καταστροφή από την συνεχή διάβρωση και θαλασσοταραχές.
Θεωρούμε ότι αυτό το άκρως Ελληνικό και σημαντικό θέμα θα πρέπει άμεσα να το επιλύσει μόνο του το Ελληνικό Κράτος και να μην περιμένει έξωθεν βοήθεια, γιατί μάλλον την επόμενη φορά που θα το θυμηθούμε δεν θα υπάρχει Λαδόξερα και θα έχουμε απολέσει σημαντικό κομμάτι τόσο εθνικής κυριαρχίας όσο και Εθνικού πλούτου.
Χρήστος Καλογερόπουλος – Βαλκάνιος
Στρατηγικός Αναλυτής
Εξειδικευμένος σε Θέματα Διεθνούς Ασφάλειας
στη ΝΑ Μεσόγειο
