Αυτό το ερώτημα πλανάται εδώ και καιρό στις δυτικές πρωτεύουσες. Η διαχρονικά αποτυχημένη συνταγή, δεν έχει αλλάξει. Οι αυταρχικοί ηγέτες αντικαθίστανται από άλλους χειρότερους ή από μια κατάσταση μακροχρόνιου χάους, με διεθνείς προεκτάσεις.
Οι γνωστοί δράστες δεν εγγυώνται ένα ασφαλέστερο μέλλον.
Η ηγεσία του Κρεμλίνου φαίνεται ότι ενήργησε αποφασιστικά για να αντιμετωπίσει την απειλή μιας ένοπλης, όπως την αποκάλεσε η FSB (πρώην KGB) εξέγερσης, από τον Ρώσο ολιγάρχη Πριγκοζίν.
Οι Δυτικές πρωτεύουσες, πρόλαβαν να χαρούν για λίγες μόνο ώρες, ενώ τα ΜΜΕ ειδικά εδώ στην Ελλάδα, «οργίασαν» με αναλύσεις και θριαμβολογίες, που αποδείχτηκαν φρούδες ελπίδες, όπως το 2016, με το πραξικόπημα στη Τουρκία.
Η υπόψη αντιπαράθεση, που εξελίσσεται εδώ και αρκετούς μήνες, οφείλεται σε διαφορές για επιχειρησιακά θέματα, μεταξύ των δυνάμεων Βάγκνερ και του ρωσικού υπουργείου Άμυνας, αλλά και σε προσωπικές αντιπάθειες και ιδιοτελή συμφέροντα.
Εδώ, να επισημάνουμε ότι οι Ρώσοι ολιγάρχες διατηρούν μεγάλο μέρος της περιουσίας τους σε δυτικές χώρες και σε τραπεζικά θησαυροφυλάκια εκτός Ρωσίας. Αυτό σημαίνει ότι είναι πολύ ευάλωτοι στον εκβιασμό της Δύσης, που προσπαθεί να τους στρέψει ενάντια στο Πούτιν.
Οι ολιγάρχες, όμως, είναι μία απεχθής κοινωνική ομάδα στη ρωσική κοινή γνώμη. Οποιεσδήποτε δυτικές ελπίδες να οργανωθεί μια εξέγερση στη Ρωσία και μια αλλαγή καθεστώτος υπό την ηγεσία ενός αποστάτη ολιγάρχη, θα ήταν τουλάχιστον μια παράλογη ιδέα.
Οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες γνώριζαν ότι οι αντίστοιχες δυτικές ήταν σε επαφή μαζί του. Η ολοένα και πιο προκλητική στάση του δημιουργούσε σοβαρό προβληματισμό στο Κρεμλίνο. Μια πιθανότητα είναι ότι οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες του έδωσαν ένα μακρύ σκοινί για να κρεμαστεί. Τον άφησαν δηλαδή, στην αλαζονεία του, για να κάνει το μοιραίο λάθος.
Το χρονικό σημείο πρέπει να προσεχθεί, καθώς η Ουκρανική αντεπίθεση δεν έχει ξεκινήσει και η Ρωσία φαίνεται να είναι οριακά, κερδισμένη.
Ο Πούτιν, κατά την εξέλιξη της κρίσης, μίλησε με δύο ηγέτες της Κεντρικής Ασίας, τον Πρόεδρο του Καζακστάν Τοκάγιεφ και τον Πρόεδρο του Ουζμπεκιστάν Μιρζιγιόγιεφ. Και οι δύο αυτές χώρες αντιμετωπίζουν τον τελευταίο καιρό, δυτικές παρεμβάσεις για αλλαγή καθεστώτος, που ανάγκασαν τη Κίνα να παρέμβει για τη σταθεροποίηση και την ασφάλεια της Κεντρικής Ασίας.
Από τις μέχρι τώρα διαθέσιμες πληροφορίες, το Κρεμλίνο φαίνεται να υιοθέτησε μια πολύ προσεκτική στρατηγική, για τη διαχείριση της κρίσης, η οποία βασίστηκε στα ακόλουθα πέντε στοιχεία:
– Ύψιστη προτεραιότητα ήταν να αποφευχθεί η αιματοχυσία, ώστε να μη διαταραχτεί η εστίαση στον πόλεμο στην Ουκρανία, που βρίσκεται σε οριακό σημείο.
– Άμεση υποχρέωση του Πριγκοζίν και των λίγων αποστατών μαχητών του να εγκαταλείψουν το Στρατηγείο στο Ροστόφ επί του Ντον και να επιστρέψουν στα στρατόπεδά τους στο Λουγκάνσκ.
– Διαχωρισμός και απομόνωση του Πριγκοζίν από την υπόλοιπη Ομάδα Βάγκνερ (στη πραγματικότητα, ούτε ένας διοικητής ή αξιωματικός δεν συμμετείχε στην εξέγερση).
– Άμεση προσφορά ασυλίας στο μεγαλύτερο μέρος της Ομάδας Βάγκνερ, εκτός από τους συμμετέχοντες στο πραξικόπημα και δρομολόγηση διαδικασιών για την επίσημη ένταξή τους στο υπουργείο Άμυνας.
– Εξώθηση του Πριγκοζίν να φύγει για τη Λευκορωσία, κάτι που δεν ήταν δύσκολο μόλις συνειδητοποίησε ότι ήταν πλέον στο έλεος του Πούτιν .
Ο Λουκασένκο φαίνεται να παρενέβη όχι για να τον γλυτώσει από πιθανή δολοφονία του, φυσικά σε συνεννόηση με τον Πούτιν, αλλά φαίνεται να παίζει το ρόλο του καλού, ώστε να τον πειθαναγκάσει να αποκαλύψει, σχετικά με το ποιος τον «έσπρωξε» σ’ αυτή την εξέγερση.
Επίσης πρέπει να προβληματιστούμε έντονα, καθώς ο πρόεδρος της Λευκορωσίας, θα διαθέσει παλαιό Ρωσικό στρατόπεδο για την εγκατάσταση του επιτελείου της Βάγκνερ και μέρους της δύναμής της ( περίπου 5-7.000 άνδρες), προκειμένου να συμβάλλουν, δήθεν, στην εκπαίδευση του στρατού της χώρας.
Στη πραγματικότητα η ιδιωτική εταιρεία θα μπορεί να δρα κάτω από ένα διαφορετικό καθεστώς, χωρίς να κατηγορείται η Ρωσία. Το προβληματισμό του, εξέφρασε ήδη ο Πολωνός πρόεδρος λέγοντας : «…είναι μια μορφή δυνητικής απειλής για τις όμορες χώρες του ΝΑΤΟ, για την Πολωνία.»
Ο Πούτιν δήλωσε την περασμένη εβδομάδα , ότι ο πόλεμος θα τελειώσει, όταν δεν θα μείνει ουκρανικός στρατός στο πεδίο της μάχης ή όπλα του ΝΑΤΟ. Είναι ένα μήνυμα εκ των προτέρων προς τη «συλλογική Δύση», όπως τη χαρακτηρίζει ο Λαβρόφ, ότι τίποτα δεν θα ξεχαστεί.
Όπως τονίζουν σε άρθρο τους οι Ανατόλι Λίβεν και Τζόρτζ Μπίμπε, του Quincy Institute for Responsible Statecraft, «η δαιμονοποίηση του ρωσικού πολιτισμού και του λαού, κάνει την ειρήνη στην Ουκρανία, πιο δύσκολο να επιτευχθεί και παίζει ρόλο στη προπαγάνδα του Πούτιν».
Δεν αντιλέγει κανείς ότι το γόητρο και η εξουσία του Πούτιν, έχουν τρωθεί και είναι αυτονόητο. Ας μη μας διαφεύγει όμως το στραπατσάρισμα πολιτικών της ΕΕ, όπως ο Μακρόν, η Φον ντερ Λαϊεν, ο Σόλτς και ο Σάντσεθ, που δε βρίσκονται σε πολεμική σύρραξη. Ποιοι θα μπορέσουν να σταθούν απέναντι και να συζητήσουν; Και ποιες κοινωνίες αντέχουν τις αλήθειες;
Δυστυχώς, όπως ανέφερε και ο καθηγητής στο Παρίσι, κ. Δαββέτας, έχει καλλιεργηθεί στις δυτικές κοινωνίες, ένα αντιρωσικό μένος, που μπορεί να αποδειχθεί αυτοκτονικό, για τη γηραιά ήπειρο, όχι όμως για τη μακρινή Αμερικανική ήπειρο. Χρειάζεται αντικειμενικότητα, μετριοπάθεια και ειλικρίνεια, από όλες τις πλευρές, ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα.
Του Απόστολου Τσιμογιάννη
Ο Απόστολος Τσιμογιάννης είναι Υποστράτηγος (ε.α), με μεγάλη επιτελική και διοικητική εμπειρία στον τομέα των Millitary Logistics. Έχει υπηρετήσει σε ανάλογη επιτελική θέση του NATO/NSPA. Είναι τακτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Logistics.