Δρ Αθανάσιος Ε. Δρούγος
Διεθνολόγος-Γεωστρατηγικός Aναλυτής
Ο ανεπαρκής εξοπλισμός της Ουκρανίας από τη Δύση προκάλεσε στασιμότητα τους τελευταίους 4-5 μήνες στην αντεπίθεση του Κιέβου. Η προσπάθεια εκδίωξης των Ρωσικών δυνάμεων από τις εδραιωμένες θέσεις τους στη νοτιοανατολική Ουκρανία έχει γίνει μια δύσκολη προσπάθεια τόσο στρατιωτικά όσο και πολιτικά . Το Κίεβο ένιωσε υποχρεωμένο να ανταποκριθεί στις όχι ρεαλιστικές προσδοκίες και ειδικότερα, στο να αποδείξει ότι αξίζει τη συνεχιζόμενη υποστήριξη της Δύσης εν μέσω αυξανόμενων ενδείξεων “κόπωσης’ αλλά και απόσπασης της προσοχής(λόγω Γάζας) .Υπό αυτή την έννοια, η αντεπίθεση της Ουκρανίας έγινε όχι μόνο στρατιωτική αλλά και πολιτική επιχείρηση. Αντί να μετατρέψουν τον πόλεμο από στατικό σε πόλεμο ελιγμών (όπως προβλεπόταν,) ορισμένοι ηττοπαθίες παρατηρητές συμπεραίνουν ότι η Ουκρανική αντεπίθεση φαίνεται να έχει φτάσει σε αδιέξοδο, παρατείνοντας έτσι τον πόλεμο θέσεων(εκτός από την διάβαση του Δνείπερου και την παρουσία μηχανοκίνητων μονάδων του Κιέβου στην ανατολική όχθη του ποταμού που έχει υπολογίσιμη επιτυχία).
Υπάρχει και κυοφορείται μια συντηρούμενη φιλολογία και παραφιλολογία , ωστόσο, για τους υποστηρικτές μιας λύσης μέσω διαπραγματεύσεων με βάση την υπάρχουσα πρώτη γραμμή του μετώπου.που ασφαλώς απορρίπτεται από την Ουκρανική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία. Μέσα σε μια κακοφωνία από προβληματικές συστάσεις για “τέλος του πολέμου”, τρεις ιδέες ξεχωρίζουν αλλά δεν έχουν μέλλον. Η μία είναι η λεγόμενη “παγωμένη διένεξη” η δεύτερη το Κορεατικό μοντέλο και η τρίτη να εγγυηθεί το ΝΑΤΟ την ασφάλεια της Ουκρανίας, χωρίς να θίγεται το δικαίωμα του Κιέβου να ανακτήσει τα κατεχόμενα από τη Ρωσία εδάφη του στο μέλλον (μοντέλο της Δυτικής Γερμανίας). Αυτές οι τρεις απαράδεκτες” ιδέες’ υπονοούν την ανταλλαγή Ουκρανικής γης για μια Ρωσική υβριδική «ειρήνη». Προϋποθέτουν τη διχοτόμηση της Ουκρανίας ουσιαστικά χωρίς συνθήκη και ακόμη και τη συνέχιση της αναγνώρισης της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, έστω και αναποτελεσματική (μοντέλο της Γεωργίας μετά τον πόλεμο του Αυγούστου του 2008 ως και της Ουκρανίας μετά το 2014).
Μοντέλο παγωμένης σύγκρουσης
Η Ουκρανία δεν έχει την επιλογή να «παγώσει» τον πόλεμο μονομερώς, ούτε να ξεκινήσει διμερές «πάγωμα» με τη Ρωσία. Οι στόχοι του Κρεμλίνου στην Ουκρανία είναι απεριόριστοι, και ισοδυναμούν με την καταστροφή αυτού του κράτους. Η Μόσχα επιβεβαιώνει συνεχώς αυτούς τους στόχους, μαζί με προκλητικές προτάσεις για διαπραγμάτευση σε αυτή τη βάση. Οι μεγάλες νίκες στο πεδίο της μάχης της Ουκρανίας θα μπορούσαν υποθετικά να καταστήσουν τη Ρωσία επιδεκτική σε ένα προσωρινό ή τοπικό «πάγωμα», αλλά οποιαδήποτε συμφωνία με τη Μόσχα θα ήταν από τη φύση της υβριδική. Ακόμη και κατά τη διάρκεια της “ανακωχής»” του Μινσκ (Σεπτέμβριος 2014 – Φεβρουάριος 2022), η Ρωσία τροφοδοτούσε συνεχώς πολέμους χαμηλής έντασης στο Ντονέτσκ και στο Λουκάνσκ που χαρακτηρίζονται από φάσεις υψηλής έντασης, για να πιέσει το Κίεβο και τελικά τη Δύση σε πολιτικές παραχωρήσεις. Σωστά επεσήμανε και πάλι ο εμπειρότατος Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, ότι η Ουκρανία δεν έχει την πολυτέλεια να σταματήσει να αγωνίζεται για την ύπαρξή της. Μετά τη προσωρινή παύση της αντεπίθεσης της Ουκρανίας, ο πρόεδρος Zελένσκι τόνισε ως απαραίτητο να πει “ποτέ ξανά” για ρυθμίσεις τύπου Μινσκ 2014
Μοντέλο Κορεατικής χερσονήσου
Οι αναλογίες μεταξύ της Κορεατικής ανακωχής του 1953 στο 38ο γεωγραφικό παράλληλο και οποιασδήποτε πιθανής ανακωχής στην Ουκρανία είναι επιεικώς αβάσιμες . Η Ουκρανία είναι ανεξάρτητο κράτος, η εδαφική της ακεραιότητα και τα σύνορά της απολαμβάνουν πλήρους διεθνούς αναγνώρισης. Το δεδηλωμένο σκεπτικό της Δύσης για την υποστήριξη της Ουκρανίας σε αυτόν τον πόλεμο είναι το απαράδεκτο εδαφικών κατακτήσεων και αλλαγών συνόρων μέσω της βίας από τη Ρωσία. Η εκχώρηση Ουκρανικών εδαφών στη Ρωσία υπό το πρόσχημα της ανακωχής θα ακύρωνε αυτό το σκεπτικό. Η Κορεατική χερσόνησος, ωστόσο, ήταν Ιαπωνική κτήση, χωρίστηκε σε ζώνες κατοχής στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και πρακτικά χωρίστηκε σε δύο κράτη πριν από το ξέσπασμα του πολέμου της Κορέας. Η ανακωχή του 1953 σφράγισε αυτή την προπολεμική κατάσταση. Η Νότια Κορέα αντιτάχθηκε στη διχοτόμηση. Οι στρατιωτικοί διοικητές των ΗΠΑ τη συνυπέγραψαν, μαζί με την Κίνα και τη Βόρεια Κορέα, τερματίζοντας τις τότε εχθροπραξίες.
Ωστόσο, μια ανακωχή στην Ουκρανία θα ήταν αδιανόητη χωρίς την ελεύθερη συναίνεση του Κιέβου. Και η Ουάσιγκτον δεν έχει καμία πρόθεση να γίνει συμβαλλόμενο μέρος, πόσο μάλλον εγγυητής, σε μια απαράδεκτη και υποχωρητική ανακωχή στην Ουκρανία. Η Βόρεια Κορέα συνέχισε να υπάρχει ως κράτος, χωρίς να προσαρτάται από μια κοντινή μεγάλη δύναμη. Τα παρατημένα ανατολικά εδάφη της Ουκρανίας, ωστόσο, δεν θα γίνουν κράτος αλλά απλώς τμήματα της Ρωσίας . Ο Αμερικανός ναύαρχος εα και πρώην Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής Ευρώπης /SACEUR Τζέιμς Σταυρίδης (μεταξύ άλλων) εξετάζει το ενδεχόμενο εφαρμογής του μοντέλου της Κορέας στην Ουκρανία. (Ο Σταυρίδης είχε προηγουμένως προτείνει μια επιχείρηση ελευθερίας ναυσιπλοΐας στη Μαύρη Θάλασσα) Στο μοντέλο της Κορέας, ωστόσο, η Ουάσιγκτον εγγυάται την ασφάλεια της Νότιας Κορέας με συνθήκη, με ισχυρές δυνάμεις που εδρεύουν μόνιμα ως στη χώρα ως και με αεροναυτικές δυνάμεις σταθμευμένες σε εκείνο το θέατρο(στο παρελθόν και με πυρηνικά συστήματα). Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν προσφέρουν τίποτα συγκρίσιμο με την Ουκρανία, είτε στην ξηρά είτε στη Μαύρη Θάλασσα, για να μετριάσουν τις συνέπειες της τυχόν εκχώρησης Ουκρανικών εδαφών στη Ρωσία
Μοντέλο Δυτικής Γερμανίας
Το μοντέλο της ψυχροπολεμικής Δυτικής Γερμανίας επανήλθε πρόσφατα σε συζήτηση από τον Δανό πρώην ΓΓ του ΝΑΤΟ Άντερς Φογκ Ρασμούσεν.Ένας βοηθός του επιτελείου Στόλτενμπεργκ είχε αναφερθεί σε μια τέτοια πρόταση τον περασμένο Αύγουστο, προκαλώντας πολλές λεκτικές διαμάχες και διαφωνίες . Αυτή η ιδέα ακολουθεί σε γενικές γραμμές το μοντέλο της ένταξης της Δυτικής Γερμανίας στο ΝΑΤΟ το 1955(5 χρόνια μετά τη σύσταση του ΝΑΤΟ. Οι σύμμαχοι απέκλεισαν ρητά τη Σοβιετική ζώνη κατοχής από την αρμοδιότητα των εγγυήσεων του ΝΑΤΟ, αλλά αναγνώρισαν πλήρως το δικαίωμα της Γερμανίας να επανενωθεί στο μέλλον. Μια λύση αυτού του τύπου υποτίθεται ότι θα επέτρεπε έναν νέο περιορισμό της Ρωσίας κατά μήκος των μετώπων στην Ουκρανία, παρόμοια με τον περιορισμό κατά μήκος του “κεντρικού μετώπου’ στη Γερμανία.Ωστόσο, αυτή η αναλογία είναι λάθος. Η Γερμανία είχε διαιρεθεί ως μέτρο αντιποίνων, ενώ η Ουκρανία είναι θύμα επιθετικότητας, κάτι που δεν απαιτεί αντίποινα αλλά διορθωτική διευθέτηση. Η Ανατολική Γερμανία ήταν ονομαστικά ένα κράτος από μόνο του, ούτε προσαρτημένο στη Σοβιετική Ένωση ούτε αποεθνικοποιημένο. Ως εκ τούτου, τα δύο Γερμανικά κράτη θα μπορούσαν τελικά να επανενωθούν. Αντίθετα, τα Ρωσικά κατεχόμενα εδάφη της Ουκρανίας έχουν προσαρτηθεί απευθείας από τη Ρωσία και απο-ουκρανοποιούνται και ρωσοποιούνται. Επιπλέον, οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ διατήρησαν μεγάλη στρατιωτική παρουσία στη Δυτική Γερμανία,(και τακτικά πυρηνικά όπλα) ενώ το ΝΑΤΟ και η Ουάσιγκτον αποφεύγουν οποιεσδήποτε προθέσεις να βάλουν στρατιωτικές μπότες στο έδαφος στην Ουκρανία
Τα προηγούμενα μοντέλα διαχείρισης των συγκρούσεων με τη Ρωσία δεν ισχύουν για τον συνεχιζόμενο πόλεμο στην Ουκρανία.Η ήττα
της Ρωσίας στο πεδίο της μάχης στην Ουκρανία είναι το μόνο διαθέσιμο μέσο για να αποφευχθεί μια άλλη παρατεταμένη σύγκρουση με ανατρεπτικά αποτελέσματα σε όλη την ασφάλεια, την οικονομική και πολιτική τάξη της Ευρώπης.
“Η Ρωσία εξοπλίζει τον χρόνο”Τα μηνύματα από την ετήσια κρίσιμη σύνοδο του Χάλιφαξ.
Στη πρόσφατη διεθνή και υψηλόβαθμη διάσκεψη του Χάλιφαξ στον Καναδά οι ηγέτες και οι αναλυτές της Δύσης επικεντρώθηκαν στο να αντιμετωπίσουν μια σειρά κρίσεων. Η υπόθεση του ετήσιου Διεθνούς Φόρουμ Ασφάλειας του Χάλιφαξ είναι απλή: Ποτέ, όμως, στα 14 χρόνια του φόρουμ, οι παγκόσμιες εκδηλώσεις δεν παρουσίασαν στους παρευρισκόμενους ή στην πολιτική κοινότητα των δημοκρατιών που ευθυγραμμίζονται με τη Δύση, μεγαλύτερες προκλήσεις. Το 2021, το γεγονός κατέδειξε ανησυχίες ότι η Δύση αγωνίζεται να βρει μια συνεκτική απάντηση σε πολλαπλές συγκλίνουσες κρίσεις. Αλλά το μήνυμα από τους Ουκρανούς στη φετινή εκδήλωση ήταν σαφές: η υποστήριξή σας είναι πιο σημαντική τώρα από ποτέ. “Ζούμε κάθε μέρα ανάμεσα στην ελπίδα και την πίστη. Γιατί όταν είμαστε πιο δυνατοί, πιστεύουμε στη νίκη μας. Πιστεύουμε ότι θα στηριχτούμε. Εάν η κατάσταση είναι λίγο πιο δύσκολη, ελπίζουμε’, δήλωσε ο Aντρέι Kόστιν , γενικός εισαγγελέας της Ουκρανίας. επισημαίνοντας ότι “Η Ρωσία εξοπλίζει τον χρόνο’.
Δίπλα του, ο Αυστριακός στρατηγός Ρόμπερτ Μπρίγκερ, που επί του παρόντος υπηρετεί ως πρόεδρος της στρατιωτικής επιτροπής της ΕΕ, τονίζοντας ότι η ΕΕ αύξησε γρήγορα την παραγωγή νέου στρατιωτικού εξοπλισμού, τόσο για τα μέλη της όσο και για την Ουκρανία. “Η φιλοδοξία είναι να παραχθούν ένα εκατομμύριο πυρομαχικά πυροβολικού των 155 χιλιοστών μέχρι την άνοιξη του επόμενου έτους, είπε ο Μπρίγκερ αλλά μάλλον δεν θα φτάσουμε πλήρως σε αυτό τον αρθμό”. Η προμήθεια πυροβολικού της Ουκρανίας μειώνεται καθώς οι οβίδες πηγαίνουν στο Ισραήλ Το δίλημμα ενός κατασκευαστή drone απεικονίζει τον αγώνα της Ουκρανίας να αποκτήσει βασικά όπλα Ο Αυστριακός στρατηγός ήταν νηφάλιος αναγνωρίζοντας ότι το πραξικόπημα του Ιουνίου από τον τότε αρχηγό του Ομίλου Wagner Γεβγένι Πριγκόζιν δεν έχει αποδυναμώσει τον Πούτιν στον βαθμό που πολλοί ήλπιζαν. ‘Καταναλώνουν τους διαθέσιμους πόρους και η εντύπωσή μου είναι ότι παρά το περιστατικό της μισθοφορικής Βάγκνερ το περασμένο καλοκαίρι, το καθεστώς είναι σταθερό” είπε.
Επιπλέον, ο Μπρίγκερ αναγνώρισε ότι οι κυρώσεις στο Κρεμλίνο δεν έχουν εξαλείψει την ικανότητα της Ρωσίας να συνεχίσει την εκστρατεία της κατά της Ουκρανίας. Η Ρωσία έχει τεράστιες δυνατότητες να αυξήσει την παραγωγική ικανότητα και το απέδειξαν κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτή είναι μια μεγάλη οικονομία», είπε. «Πιθανώς όχι τα προϊόντα υψηλών προδιαγραφών, αλλά ένας τεράστιος αριθμός υλικών και μεγάλος αριθμός ανθρώπινου δυναμικού —όχι καλά εκπαιδευμένο, όχι με πολλά κίνητρα— αλλά εξακολουθεί να αποτελεί παράγοντα στο πεδίο της μάχης'(κατέληξε)
Η Ουκρανία συνεχίζει να σημειώνει σημαντικά αλλά σταδιακά κέρδη στο πεδίο της μάχης, αλλά η αποφασιστικότητα των δυτικών δημοκρατικών συμμάχων δείχνει σημάδια αδυναμίας, εν μέρει λόγω της αλλαγής της πολιτικής πραγματικότητας σε διάφορες χώρες. Στη Σλοβακία, ένα λαϊκιστικό, πιο φιλικό προς το Κρεμλίνο καθεστώς κέρδισε τις εκλογές τον Οκτώβριο. Τον Ιανουάριο, η Αυστρία ανακοίνωσε ότι θα σταματήσει να στέλνει στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία, αλλά είπε ότι θα διατηρήσει την υποστήριξη με άλλους τρόπους. Αυτές οι τάσεις μέσα από διάφορες συνεδρίες και συνομιλίες στο Χάλιφαξ, πολλές από τις οποίες επικεντρώθηκαν στη Μέση Ανατολή, και ιδιαίτερα στις ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Γάζα. Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει παρουσιάσει την υποστήριξη των ΗΠΑ στην Ουκρανία και την υποστήριξη των ΗΠΑ στην επιχείρηση του Ισραήλ ως θεμελιωδώς συνδεδεμένες και, μετά την επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου, ζήτησε από το Κογκρέσο να εγκρίνει βοήθεια 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων για το Ισραήλ, την Ταϊβάν και ιδιαίτερα την Ουκρανία. Αλλά οι Ρεπουμπλικάνοι θέτουν νέους όρους για τη βοήθεια προς την Ουκρανία, όπως η αύξηση της χρηματοδότησης για την ασφάλεια στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό.
Ο πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ Εχούντ Μπαράκ επέκρινε τη δεξιά κυβέρνηση του Νετανιάχου επειδή απέτυχε να μιλήσει με νόημα για μια μεταπολεμική δομή διακυβέρνησης για τους Παλαιστίνιους στη Γάζα. Ο Μπαράκ υποστήριξε, όπως και κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ότι μια λύση δύο κρατών είναι απαραίτητη για την ασφάλεια του Ισραήλ. Ο πρώην πρωθυπουργός πρότεινε ότι ένας διεθνής συνασπισμός Αραβικών κρατών θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως ένας τύπος προσωρινής κυβέρνησης, ανοίγοντας τον δρόμο για την Παλαιστινιακή Αρχή στη Δυτική Όχθη να προεδρεύει ενός Παλαιστινιακού κράτους. Αλλά ακόμη και ο Μπαράκ αναγκάστηκε να αναγνωρίσει αυτό που ονόμασε «θλιβερή πραγματικότητα».”Περισσότερο από το μισό ισραηλινό κοινό πιστεύει το αντίθετο: ότι θα πρέπει να υπάρξει λύση ενός κράτους”, είπε, που σημαίνει ότι το Ισραήλ πρέπει να ελέγχει ολόκληρη την επικράτεια. Ανέφερε ότι περισσότεροι από τους μισούς Παλαιστίνιους δεν πιστεύουν σε δύο κράτη και κανείς στον σημερινό συνασπισμό .
Χωρίς να προσφέρεται μακροπρόθεσμη λύση, η τακτική του Ισραήλ στη Γάζα είναι υπό έλεγχο. Έξω από το συνεδριακό κέντρο του Χάλιφαξ, οι διαδηλωτές ζήτησαν δυνατά μία κατάπαυση του πυρός. Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι ρωτιούνται συχνά για τις μεγάλες απώλειες αμάχων από τα Ισραηλινά πλήγματα εναντίον στόχων πολιτικών υποδομών, τους οποίους Αμερικανοί και Ισραηλινοί αξιωματούχοι λένε ότι η Χαμάς χρησιμοποιεί για στρατιωτικούς σκοπούς. Οι αξιωματούχοι επανέρχονται συχνά στη γραμμή ότι το Ισραήλ έχει το «δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του». Τις τελευταίες ημέρες, ακόμη και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ είχε προσαρμόσει ορισμένα από τα μηνύματά του σχετικά με την άνευ όρων υποστήριξη στο Ισραήλ και τώρα ζητά ανθρωπιστικές παύσεις στις μάχες για να επιτραπεί η παροχή βοήθειας στη Γάζα και η διαφυγή των αμάχων(ειδικά τς τελευταίες 72 ώρες). Για πρώτη φορά, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν εξετάζει το ενδεχόμενο κυρώσεων κατά των Ισραηλινών εποίκων που χρησιμοποιούν τη σύγκρουση στη Γάζα για να διώξουν τους Παλαιστίνιους από τα σπίτια τους στη Δυτική Όχθη. Και όλο και περισσότεροι επαγγελματίες της πολιτικής αμφισβητούν ανοιχτά εάν η τρέχουσα επιχείρηση πληροί κάποιο πρότυπο αυτοάμυνας ή αν συμβάλλει ακόμη και στην ασφάλεια του Ισραήλ.
Πολλοί αναλυτές υποστήριξαν και υποστηρίζουν
ότι όσο τρομερές και αν ήταν οι ενέργειες της Χαμάς προς το Ισραήλ, η ομάδα των 30.000 περίπου μαχητών που χρησιμοποιεί σήραγγες και ωμά μηχανοκίνητα αλεξίπτωτα πλαγιάς δεν αποτελεί πραγματική υπαρξιακή απειλή για το Ισραήλ, για τον πιο προηγμένο στρατό στη Μέση Ανατολή και ένα από τούς πιο προηγμένους στον κόσμο. Το συγκρίνουν με τα δεινά της Ουκρανίας: που αντιμετωπίζει μια πραγματική υπαρξιακή απειλή από έναν πιο ισχυρό στρατό ενισχυμένο με πυρηνικά όπλα. Η κυβέρνηση Μπάιντεν θα προτιμούσε να επικεντρωθεί στο να βοηθήσει την Ουκρανία να επιβιώσει, κυρίως επειδή η υποστήριξή της προς το Ισραήλ την βλάπτει πολιτικά.
Το ποσοστό αποδοχής του Τζο Μπάιντεν ανέρχεται στο 40%, το χαμηλότερο της προεδρίας του. Η υποστήριξή του στην επιχείρηση του Ισραήλ στη Γάζα έχει πλήξει ιδιαίτερα τη δημοτικότητά του μεταξύ των νέων, οι οποίοι την αποδοκιμάζουν κατά 70%, σύμφωνα με δημοσκόπηση του NBC News. Μεταξύ των θεμάτων που μόλις καλύφθηκαν κατά τη διάρκεια της διάσκεψης ήταν η ανησυχία μιας δεύτερης κυβέρνησης Τραμπ. Το πλήθος των επαγγελματιών της πολιτικής των ΗΠΑ και της Ευρώπης στο Χάλιφαξ αντιπροσωπεύει ακριβώς το είδος της ομάδας από την οποία ο Ντόναλντ Τραμπ υποσχέθηκε να απαλλαγεί. Ο Τραμπ έχει επίσης απειλήσει να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ και να πιέσει την Ουκρανία να παραχωρήσει εδάφη στη Ρωσία. Κατά τη διάρκεια ενός δείπνου με διάφορους Ευρωπαίους και Ουκρανούς στρατιωτικούς και κυβερνητικούς αξιωματούχους ένας αναλυτής είπε ότι μόλις πρόσφατα οι Ευρωπαίοι εταίροι άρχισαν να συζητούν το ενδεχόμενο μιας δεύτερης κυβέρνησης Τραμπ .Αλλά, ένας άλλος, τόνισε ότι αν ο Τραμπ επικρατούσε και επιδίωκε μια νέα εποχή Αμερικανικού απομονωτισμού, δεν θα υπήρχε Ευρωπαίος αντικαταστάτης για τον μέχρι τώρα ισχυρότατο ρόλο της Αμερικής στην υποστήριξη της Ουκρανίας
