Και βεβαίως ισχύει και το αντίστροφο, που πρέπει να το προσέξουμε, ειδικά μετά τα πρόσφατα γεγονότα. Προσοχή, δεν εννοώ αλόγιστους τσαμπουκάδες, στους οποίους επιδίδεται συχνά ο νεοέλληνας.
Είναι διαχρονικά αποδεδειγμένο ότι οι Τούρκοι διακατέχονται από ένα τυχοδιωκτισμό και προσπαθούν με πολιορκητικό κριό την ισχύ των όπλων, την αυθαιρεσία και την έγκριση ή την ανοχή των Μεγάλων Δυνάμεων, να κερδίσουν πόντους στη γεωπολιτική αντιπαράθεση.
Και το κάνουν όταν βρίσκουν χλιαρές ή φοβικές αντιδράσεις. Το Τουρκικό κατεστημένο βασίζεται στη στρατιωτική ισχύ και ενδόμυχα φοβάται μήπως αυτή δεν αποδειχθεί στη πράξη. Η πεποίθηση της τουρκικής κοινωνίας για το αξιόμαχο του στρατού, λειτουργεί ως καταλυτικός συνδετικός κρίκος, μιας κοινωνίας βαθιά διαιρεμένης και φοβισμένης. Στα πρόσφατα γεγονότα στη Συρία, τη βρώμικη δουλειά ανέλαβαν οι Σύριοι αντικαθεστωτικοί και ουδέποτε οι τουρκικές δυνάμεις, οι οποίες απλά έκαναν αισθητή τη παρουσία τους, αφού είχε ξεκαθαρίσει το τοπίο.
Ο Ερντογάν διακατέχεται επίσης από μεγάλο άγχος, που βεβαίως κρύβει καλά και αυτό έγκειται στην αγωνιώδη προσπάθειά του να ξεπεράσει τον Αττατούρκ και να μείνει στην ιστορία, αλλά και αγωνία μήπως οι Μεγάλες Δυνάμεις τον αφήσουν να διολισθήσει και μέσω μιας στρατιωτικής κρίσης τον τελειώσουν. Παράλληλα διογκώνει τις γεωπολιτικές συνέπειες μιας τουρκικής κρίσης και έτσι κερδίζει την ανοχή της Δύσης.
Ο Ερντογάν ισορροπεί μεταξύ αντίρροπων δυνάμεων, που τον χρησιμοποιούν για να φθείρουν τις ΗΠΑ και βάζει όλο και πιο βαθιά τη Τουρκία σε εξάρτηση απ’ αυτές, μια εξάρτηση πιο σκληρή και πιο ουσιαστική (ενεργειακή, στρατιωτική, πολιτική).
Οι κινήσεις του ειδικά με την Ελλάδα δεν βασίζονται στο Διεθνές δίκαιο. Η Τουρκία με ό,τι πράττει, έχει ως τελικό στόχο να σύρει την Ελλάδα σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων, διμερώς, με πολιτική ατζέντα και όχι νομική, με θέματα που μονομερώς θέτει, ενώ βεβαίως εμείς δεν διεκδικούμε τίποτα. Για να διευκολύνει τους σκοπούς της, επιδιώκει πολλαπλή διείσδυση στη χώρα μας. Προσπαθεί να περικυκλώσει στρατηγικά την Ελλάδα, αποκόπτοντας διαύλους επικοινωνίας με την Κύπρο και λοιπούς συμμάχους. Ενισχύει τη στρατιωτική και ειδικά τη ναυτική του δύναμη. Επίσης αναβαθμίζει τις προκλήσεις με αντίστοιχες υβριδικού χαρακτήρα, χρησιμοποιώντας όχι τη στρατιωτική ισχύ, αλλά ψυχολογικές επιχειρήσεις. Αξιοποιεί το μεταναστευτικό και προκαλεί εσωτερικές αντιπαραθέσεις, πιέζοντας την χώρα μας, ελπίζοντας στο λάθος.
Όλα αυτά δημιουργούν και ενισχύουν ένα φοβικό σύνδρομο απ’ τη μεριά μας, αλλά και μια κόπωση, που διαπιστώνεται εύκολα από τη παρακολούθηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τον τρόπο παρουσίασης των θεμάτων στα δελτία ειδήσεων και βεβαίως τις φωνές για «ειρηνική» δήθεν επίλυση των ζητημάτων, εννοώντας το κλείσιμο με οποιοδήποτε «έντιμο » συμβιβασμό.
Αν είχε εφαρμοστεί το σχέδιο της προηγούμενης κυβέρνησης για καθορισμό ΑΟΖ με την Αλβανία, αποδεχόμενοι ότι τα Διαπόντια νησιά δεν έχουν πλήρη επήρεια στην οριοθέτηση, θα είχαμε ουσιαστικά ακυρώσει την επήρεια της Στρογγύλης του συμπλέγματος Καστελόριζου, στον καθορισμό της ΑΟΖ με την Κύπρο. Έτσι θα είχαν λυθεί και τα χέρια του Ερντογάν. Δεν του βγήκε όμως και αναγκάστηκε να προχωρήσει σ’ ένα αβέβαιο Plan B, με τη Λιβύη. Δεν είναι αλάθητοι και η αγωνία και η αλαζονεία συνήθως οδηγούν σε λάθη.
Και προσέξτε, γιατί τελευταία ξεχάσαμε το Καστελόριζο, μιας και η αμφισβήτηση αφορά πλέον τη Ρόδο και τη Κρήτη. Ο στόχος όμως του εχθρού παραμένει το σύμπλεγμα Καστελόριζου. Όταν κινδυνεύει κάτι πιο μεγάλο, γίνεσαι πιο υποχωρητικός στα μικρότερα…
Ας εστιάσουμε στην ενδυνάμωση συμμαχιών, αναδεικνύοντας ότι η Τουρκία δεν στρέφεται μόνο εναντίον μας, αλλά και εναντίον όσων χωρών έχουν συμφέροντα στη Μεσόγειο, καθώς επίσης στην δική μας οικονομική ανάπτυξη με προσέλκυση συμφερόντων μεγάλων δυνάμεων, στην κοινωνική συνοχή και στη εθνική μας αυτοπεποίθηση.
Ας αποφύγουμε να καταπίνουμε αμάσητη αναμεταδίδοντας τη Τουρκική προπαγάνδα και να εγκλωβιζόμαστε στο παιχνίδι της. Το μεταναστευτικό διογκώθηκε από τη μεριά της, κατά την εκτίμησή μου, ως αντιπερισπασμός και αποπροσανατολισμός, στις τελευταίες ενέργειες της αλλά και δημιουργία εσωτερικών αντιδράσεων και αντιπαραθέσεων με στόχο το διχασμό και την άμβλυνση των αντιστάσεών μας, ως κοινωνία.
Σημαντική η προσφυγή της Κύπρου στη Χάγη, έστω και μονομερής, καθώς θα αναδείξει την αρνητική στάση της Τουρκίας και το φόβο της έναντι στη διεθνή νομιμότητα. Θετική εξέλιξη και η αναμενόμενη άρση εμπάργκο όπλων των ΗΠΑ προς τη Κύπρο.
Άμεση, λοιπόν, εφαρμογή του «ΙΣΟΔΥΝΑΜΟΥ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΟΥ». Ανακήρυξη και οριοθέτηση ΑΟΖ με Κύπρο και Αίγυπτο, καθώς επίσης εμβάθυνση των τριμερών συμμαχιών που υποστηρίζονται από ΗΠΑ.
Σημαντική επίσης η πρόταση του καθηγητή Γ. Πρεβελάκη, στη «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» για συλλογική εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων από όλες τις χώρες της Ανατολικής Μεσογείου, ένα σχέδιο το οποίο αχρηστεύει τις τουρκικές μεθοδεύσεις και τις κατηγορίες για υποτιθέμενο ελληνικό εγωισμό. Με τον τρόπο αυτό, αντί οι αντιπαραθέσεις να αφορούν σύνορα, θα προσανατολίζονται στη διάθεση των κοινών πόρων. Αφαιρείται έτσι η γεωγραφική διάσταση της διαμάχης, απομακρύνεται ο κίνδυνος θερμών επεισοδίων και αναιρείται η προσχηματική τουρκική διεκδίκηση στις θαλάσσιες ζώνες.
Ανάλογη πρόταση, για δημιουργία κοινής αγοράς ενεργειακών πόρων της Ανατολικής Μεσογείου, είχε κάνει η απελθούσα πρέσβης του Ισραήλ κ. ΄Ιριτ Μπέν-Αμπά , σε συνέντευξή της στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» , στις 30 Ιουνίου 2019.
Του Απόστολου Τσιμογιάννη
Ο Απόστολος Τσιμογιάννης είναι ανώτατος αξκός (ε.α), με μεγάλη επιτελική και διοικητική εμπειρία στον τομέα των Millitary Logistics. Έχει υπηρετήσει σε ανάλογη επιτελική θέση του NATO/NSPA. Είναι τακτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Logistics.
