Αναρωτιόμαστε πολλές φορές γιατί ανησυχούμε με τις κραυγές του Ταγίπ … όταν η Ελλάδα γεννά ήρωες όπως ο Γιώργος Παπαλαμπρίδης
Παραθέτουμε την ομιλία του Στρατηγού Ιωάννη Κρασσά για να γνωρίσουμε καλύτερα τον άγνωστο αυτό ήρωα, επ’ ευκαιρία της μεταφοράς των οστών του από την Κύπρο στην Ελλάδα και τον ενταφιασμό τους στο κοιμητήριο Παπάγου, την 7η Δεκεμβρίου 2019.
Ο Γεώργιος Παπαλαμπρίδης του Στεφάνου και της Πηνελόπης, γεννήθηκε στην Πυρσόγιαννη Ιωάννινων το 1946. Οι γονείς του και οι δάσκαλοι του, τού έμαθαν να πιστεύει εις τον Θεόν, να αγαπά την πατρίδα και να σέβεται τις παραδόσεις της φυλής μας. Το 1965 περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Ζωσιμαία Σχολή των Ιωαννίνων και στην συνέχεια εισήλθε στην Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων. Στο φυτώριο των Αξιωματικών του στρατού μας, σμίλεψε την ψυχή του με όλα εκείνα τα ιδανικά που πηγάζουν από την πίστη σε διαχρονικές αξίες, πιστεύω και αρχές. Εκεί ενσταλάχτηκε μέσα του το αίσθημα της προσηλώσεως στην εκτέλεση του καθήκοντος και του σεβασμού στις στρατιωτικές αρετές. Το 1969, ορκίσθηκε Ανθυπολοχαγός του Πεζικού, λεβέντης, γεμάτος περηφάνια, αλλά και σεμνότητα μαζί.
Τον Σεπτέμβριο του 1973, τοποθετήθηκε σε μονάδα της Εθνικής Φρουράς, στην Κύπρο. Την 20η Ιουλίου 1974, κατά την Τουρκική εισβολή, ως διοικητής του 2ου Λόχου του 399 ΤΠ, είχε αποστολή την υπεράσπιση του υψώματος Αλωνάγρας, στον Πενταδάκτυλο. Η Αλωνάγρα είναι ζωτικής σημασίας έδαφος, διότι ελέγχει την διάβαση της Αγύρτας η οποία ενώνει την Λευκωσία με την Κυρήνεια.
Ο Υπολοχαγός Πεζικού Γεώργιος Παπαλαμπρίδης επικεφαλής ολίγων ανδρείων, πολέμησαν λυσσαλέα επί τριήμερο, τον Οθωμανό βάρβαρο εισβολέα, κάτω από τον καυτό ήλιο του Ιουλίου, στις κακοτράχαλες πλαγιές της Πενταδάκτυλου. Όλοι τους ήσαν εξουθενωμένοι σωματικά, αλλά η ψυχή τους τούς έσπρωχνε εμπρός. Οι καρδιές τους ήταν καμωμένες από το ευγενές μέταλλο των ξεχωριστών εκείνων ανδρών, που διατηρούν εδώ και αιώνες, ζωντανή την ελληνική φυλή.
Την 22α Ιουλίου 1974, ο Υπολοχαγός Πεζικού Γεώργιος Παπαλαμπρίδης, στα 28 του χρόνια, έπεσε ηρωικά μαχόμενος κατά των Τουρκικών στρατευμάτων εισβολής. Το νεανικό του αίμα καθαγίασε το χώμα στην κορυφή Άσπρη Μούτη, του υψώματος Αλωνάγρας του Πενταδάκτυλου, μετατρέποντας την σε αιώνιο σύμβολο της άνευ ορίων γενναιότητος και της αδαμάστου θελήσεως του Έλληνος μαχητού.
Τα λόγια του στρατιώτη Φώτου Μάγγου συγκλονίζουν: «Είμαι μάρτυρας του θάρρους και της ανδρείας που επέδειξε αυτός ο Έλλην αξιωματικός λίγο προτού πέσει μαχόμενος κατά την επίθεση εναντίον των Τούρκων. Ήμουν μόνος μου στα βουνά και τον ρώτησα που πάτε? Με αποφασιστικότητα μου απάντησε: Θα πάμε και θα καταλάβουμε αυτά που χάσαμε. Γνώριζε ότι ο δρόμος που πήγαινε δεν είχε επιστροφή. Επίθεση σε ίσιο έδαφος κατά την διάρκεια της ημέρας, ενώ ο εχθρός ευρίσκεται σε ύψωμα. Αυτές ήτο αι εντολές που είχε λάβει. Εν γνώσει του εκτέλεσε στον ακέραιον το καθήκον του, γνωρίζοντας ότι βάδιζε προς τον θάνατον. Ο Ελληνισμός έχει μακράν ιστορία από ήρωες και ο Γεώργιος Παπαλαμπριδης την λάμπρυνε ως άξιος συνεχιστής των προγονών του. Αιωνία ας είναι η μνήμη του. Δεν θα τον ξεχάσω μέχρι να κλείσω τα ματιά μου».
Το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης σε ένδειξη τιμής, τού απένειμε τον βαθμό του λοχαγού και το 2008 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τον προήγαγε σε Αντιστράτηγο. Ο Δήμος Ιωαννίνων και ο Δήμος Παπάγου- Χολαργού έδωσαν το όνομα του σε πλατείες τους. Προτομή του ήρωος έχει τοποθετηθεί στο άλσος Παπάγου.
Οι σύγχρονοι Έλληνες ως ζώσα συνέχεια του Ελληνισμού επί της γης, έχουμε την ιερά υποχρέωση έναντι όλων αυτών των ηρώων, να ενστερνιστούμε ότι η υπεράσπιση της ελευθερίας της πατρίδος μας αποτελεί το υπέρτατο καθήκον μας.
«Μάρτυρες ἐφτερούγισαν ἀπὸ τὸν οὐρανὸ
κι ἐπήραν στὶς φτεροῦγες των τὸ νέο παλληκάρι,
στήν πρώτη του τὴν ἄνθιση τὴν πρώτη του τὴν χάρι».
Το ποίημα αυτό γράφτηκε από τον Γεώργιο Σουρή, προς τιμή του ήρωος μακεδονομάχου Τέλλου Άγρα, Ανθυπολοχαγού Πεζικού Σαράντου Αγαπηνού, που δολοφονήθηκε από τους Βουλγάρους κομιτατζήδες το 1907, στην ίδια περίπου ηλικία. Αν ζούσε ο ποιητής, θα το αφιέρωνε στον Γεώργιο Παπαλαμπρίδη. Το νήμα της ζωής του κόπηκε απότομα στο άνθος της νιότης του, αλλά η ψυχή του μετοίκησε στον πάνθεο των ηρώων της ιστορίας μας.
Η άφιξη των λειψάνων στην αεροπορική βάση Δεκέλειας την 5η Δεκ. 2019.
Ο Γεωργιος Παπαλαμπρίδης ήταν αποφασισμένος να θυσιάσει την ζωή του και συνειδητοποιημένος όσον αφορά το καθήκον του, ως Αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού. Ανήκει στους ολίγους, οι οποίοι διαχρονικά θέτουν το χρέος προς την πατρίδα υπεράνω της υπάρξεώς τους. Αυτή είναι η μοίρα των ηρώων να νικούν ή να θυσιάζονται, μαχόμενοι, χωρίς όμως ποτέ να παραδίδονται. Έτσι πορεύονταν στην ζωή του και έτσι πολέμησε τους Τούρκους στις πλαγιές της Αλωνάγρας, πιστός πάντοτε στον στρατιωτικό όρκο. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να ενεργούσε διαφορετικά.
Τον τρόπος σκέψεως αυτών των ξεχωριστών ανθρώπων περιέγραψε με ενάργεια ο Κωσταντίνος Καβάφης: «Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το, πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του».
Τον Σεπτέμβριο του 1821, ο Γεωργάκης Ολύμπιος, ο πιστός σύντροφος του Αλέξανδρου Υψηλάντη, ο οποίος προτίμησε να ανατιναχθεί στην μονή του Σέκκου, στην Βλαχία την σημερινή Μολδαβία, παρά να παραδοθεί, λίγο πριν το τέλος, είπε προς τους συντρόφους του: «Ἀδελφοί, ἐν τῇ κρισίμῳ ταύτῃ περιστάσει μόνον ἔνδοξον θάνατον πρέπει νὰ εὐχόμεθα, ἡ πατρίς θέλει συλλέξει τὰ ὁστά μας καὶ θέλει μεταφέρει αὐτά πρὸς ἐνταφιασμόν εἰς τὴν κλασικήν γήν τῶν προγόνων μας». Η Κυπριακή Δημοκρατία, μετά από 45 χρόνια, ταυτοποίησε τα ευρεθέντα οστά του Υπολοχαγού Πεζικού Γεώργιου Παπαλαμπρίδη, τα όποια αναπαυόντουσαν στα αιματοβαμμένα χώματα της πολύπαθης Κύπρου μας. Σήμερα θα εναποτεθούν στην φιλόξενη αγκαλιά της ελληνικής γης, δίπλα στους γονείς του.
Η Εξόδιος Ακολουθία στο κοιμητήριο Παπάγου, την 7η Δεκ. 2019.
Η απόδοση της τιμής και της αναγνωρίσεως αφορά όσους τήρησαν τον όρκο τους και τίμησαν τα όπλα τα ιερά. Η στρατιωτική ήττα και το πραξικόπημα που προηγήθηκε κατά του Μακαρίου την 15η Ιουλίου, έστρεψαν την μήνη επί δικαίων και αδίκων. Η ισοπέδωση αποτελεί την χειρότερη μορφή αδικίας, με αποτέλεσμα να μην επιβραβευθούν οι ανδρείοι και να μην τιμωρηθούν οι ριψάσπιδες. Η προσφορά του Υπολοχαγού Γεωργίου Παπαλαμπρίδη μας παραπέμπει στη θυσία των 300 Σπαρτιατών και των 700 Θεσπιαίων στην μάχη των Θερμοπυλών, οι οποίοι παρέμειναν στις θέσεις τους, παρότι γνώριζαν ότι βάδιζαν προς τον θάνατο.
Και όπως έγραψε ο Καβάφης :
Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
Η Τουρκία από το 1973 αμφισβητεί τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και μας απειλεί. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό κατά την παρούσα περίοδο, με τις αυξανόμενες ροές παρανόμων προσφύγων και μεταναστών, συνιστούν μείζονα απειλή κατά της πατρίδος μας. Για να μην βιώσουμε και άλλες εθνικές συμφορές, πρέπει ομονοήσωμεν και να θέσουμε την Ελλάδα υπεράνω της πρόσκαιρης παρουσίας μας επί της γης.
Οφείλουμε να εγκολπωθούμε το πνεύμα πατριωτισμού, προσφοράς και αυταπαρνήσεως του Γεωργίου Παπαλαμπρίδη, ο οποίος υπηρέτησε την πατρίδα με ήθος και αρετή, πιστοποιώντας με τον θάνατο του, την προσήλωση στα ιδανικά του. Αυτού του είδους η θυσία έχει τύχει της αναγνωρίσεως όλων των λαών ανά τους αιώνες. Αποτελεί τον ορισμό του στρατιωτικού καθήκοντος. Αυτών που προσφέρουν τα πάντα για την πατρίδα, υπακούοντας συγχρόνως σ’ ένα κώδικα τιμής που οι αρχαίοι Έλληνες περιέγραφαν με την λέξη αρετή. Όλοι οι λαοί έχουν τους ήρωες τους. Αλλά για τους Έλληνες ο ήρωας δεν ήταν απλώς ο γενναίος άνθρωπος που περιφρονεί τον θάνατο. Ο Έλληνας ήρωας, είναι άνθρωπος κατ’ εξοχήν πνευματικός, υπό την έννοια ότι περιφρονεί τον θάνατο και θυσιάζει την ζωή του στην υπηρεσία ενός ευγενούς και υψηλού ιδανικού: Της υπερασπίσεως της τιμής και της ελευθερίας της πατρίδος. Δεν αποτελεί καθήκον ή προνόμιο μόνο των στρατιωτικών η θυσία. Ο πόλεμος πρωτίστως αποτελεί αγώνα ηθικών δυνάμεων και ψυχικής αντοχής τον οποίον διεξάγει ολόκληρο το έθνος και όχι μόνο οι ένοπλες δυνάμεις. Οι στρατιωτικοί όμως επιλέγουν σαν αντικείμενο επαγγελματικής ενασχολήσεως να προετοιμάζουν τους εαυτούς και τους άνδρες τους, να θυσιάζονται για την πατρίδα. Στον πόλεμο δεν υπάρχει υποκατάστατο της νίκης, σε περίπτωση ήττας το Έθνος θα καταστραφεί. Ο στρατιωτικός οφείλει να ενεργεί έχοντας πάντοτε κατά νου το Καθήκον, την Τιμή και την Πατρίδα».
Θα κλείσω την ομιλία μου, με ένα ποίημα που έγραψα για την θυσία του ήρωος.
Δευτέρα, 22 του Ιουλίου, καταραμένη μέρα,
η Κύπρος η πανέμορφη, μεμιάς έγινε ξέρα.
Ο Τούρκος κάρφωσε το ατσάλι στα πλευρά της,
λίγοι ανδρείοι μάτωναν να σώσουν τα ιερά της.
Τον Πενταδάκτυλο πύρωνε ήλιος καυτός,
σφαίρες και οβίδες έπεφταν συνεχώς.
Ο Χάρος σκηνοθέτης, έργο για θαρραλέους,
ωδή στην δόξα και ύμνος στους γενναίους.
Με κάστρα έμοιαζαν της Αλώναγρας τα βράχια,
τα παλληκάρια έπεφταν σαν θερισμένα στάχυα.
Στις Θερμοπύλες έφερνε και πύλη Ρωμανού,
μάχη σκληρή κ’ αέναη κατά του Οθωμανού.
Αίμα και ίδρωτας έραναν το ιερό το χώμα,
σπονδή ηρώων στης πατρίδας μας το σώμα.
Τους στρατιώτες μας, τίποτα δεν τους πτοούσε,
είχαν λεβέντη αρχηγό, που τους παρακινούσε.
Πως και αψηφούσε τον θάνατο αυτό το παλληκάρι ?
Μια δύναμη τον έσπρωχνε, με του Θεού την χάρι.
Ατσαλωμένη η ψυχή του και η καρδιά καμίνι.
Η αγάπη για την πατρίδα. Ποτέ δεν τον αφήνει.
Την σφαίρα δεν είδε, που του ‘κρυψε το φως,
πέταξε η ζωή του, χωρίς ανάσα, γιατί και πως.
Η άγια ψυχή του πέταξε ψηλά στα ουράνια,
στην αιώνια της πατρίδας μας την περηφάνια.
Ο Λεωνίδας, ο Διάκος και ο Παύλος ο Μελάς,
ένα ακόμη αστέρι, στο στέμμα σου Ελλάς.
Γεώργιε Παπαλαμπρίδη είσαι αθάνατος για ‘μάς
ΑΘΑΝΑΤΟΣ
Αντγος ε.α. Ιωάννης Κρασσάς
