Γράφει ο Δρ Αθανάσιος Ε.Δρούγος
Διεθνολόγος-Γεωστρατηγικός Αναλυτής
Γράφω ορμώμενος από το πρόσφατο περιστατικό της καταδίωξης ενός Ισραηλινού υδρογραφικού/επιστημονικού πλοίου από το Τουρκικό ναυτικό μέσα στην Κυπριακή ΑΟΖ.. Όπως είναι γνωστό “λαγός τη φτέριν έσειε κακόν τσι κεφαλής του”.
Είναι πολλοί Έλληνες “ειδικοί” αλλά και κάποιοι απόστρατοι στρατιωτικοί, που ασκούν σφοδρή κριτική στην Ελληνική εξωτερική πολιτική όλων αυτών των ετών, χαρακτηρίζοντάς τη ως “πολιτική κατευνασμού”, χρησιμοποιώντας τον όρο απαξιωτικά (χωρίς να τον έχουν μελετήσει σε πολλά επιμέρους πλαίσια). Αποδεικνύεται όμως από τις εξελίξεις, ότι μία τέτοια πολιτική έχει και αρκετές σωστές προεκτάσεις ως και αποτελέσματα.. Είναι η πολιτική που ένας σώφρων νοικοκύρης θα ασκήσει απέναντι σε έναν τσαμπουκά της γειτονιάς του, γνωρίζοντας ότι, με το χαρακτήρα που έχει, σύντομα θα τσακωθεί με όλους και θα υποστεί τις σχετικές συνέπειες.
Μπορεί αυτό να εφαρμοστεί σε υποθέσεις μεταξύ χωρών; Και βέβαια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση της Βουλγαρίας το 1913. Οι Βούλγαροι, μετά την επιτυχή διεξαγωγή του Α’ Βαλκανικού κατά της Τουρκίας , φρόντισαν να τσακωθούν με όλους και υπέστησαν τις συνέπειες. Τη στιγμή που ο στρατός τους συγκεντρώνονταν εναντίον του Ελληνικού στη Τζουμαγιά, ο Ρουμάνικος στρατός εισέρχονταν στη Σόφια και δεν υπήρχε κανείς να τον εμποδίσει ως και να αποτρέψει την πτώση της Βουλγαρικής πρωτεύουσας.
Δεν υπάρχει λοιπόν συνολικά το λάθος στην Ελληνική εξωτερική πολιτική, από το 1974 και μετά, την στιγμή που απέναντι στην Τουρκία σε πολλούς τομείς υστερούμε.. Αντιθέτως, όταν η Ελλάς επιχείρησε δυναμικές ενέργειες, οδηγήθηκε σε καταστροφή, εξαιτίας της ανεπάρκειας στρατιωτικών, όχι διπλωματών. Όταν το βράδυ των Ιμίων ο Σημίτης γύρισε έκπληκτος και ρώτησε το Λυμπέρη “καλά, δεν έχεις στρατό στη μικρή Ίμια” είχαμε πρόβλημα αρχιστρατήγου, όχι κυρίως πρωθυπουργού παρά την χαμηλού δυναμικού προσωπικότητα του τότε πρωθυπουργού
Η Τουρκία έχει κάνει ένα σοβαρό λάθος πουδεν θα απέκλεια την περίπτωση να της στοιχήσει…. Δεν παρέλαβε πρώτα τα F-35. Αν αυτή τη στιγμή είχε το βρισκόμενο στην τελική του φάση κατασκευής αεροπλανοφόρο ANADOLOU και 8 F-35B να επιχειρούν από αυτό, τα πράγματα θα ήταν τραγικά για εμάς. Ομοίως αν η αεροπορία τους είχε έστω και 20 F-35A.Θα μας είχαν ήδη περιθωριοποιήσει
Παρόλο που έχουν ένα πολύ καλό και υψηλοτάτου επιπέδου εξοπλιστικό πρόγραμμα, αυτή τη στιγμή η Τουρκία δεν έχει κάποιο όπλο “game changer”, δηλαδή όπλο με το οποίο να βγάλει knock-out έναν αντίπαλο χωρίς η ίδια να υποστεί σοβαρές ζημιές.
Εκτός από F-35, δεν έχει αντιαεροπορικά πλοία άμυνας περιοχής, τώρα που το ναυτικό τους πάει στη Σύρτη απομακρυνόμενο από τις βάσεις της THK. Έχουν σχεδιάσει ένα αντιαεροπορικό σύστημα, το HISAR, το οποίο στα χαρτιά είναι εντυπωσιακό, και φαίνεται να μπορεί να αντιμετωπίσει και βλήματα cruise, όπως τα SCULP/STORM SHADOW ή τα TOMAHAWK, αλλά η ένταξή του σε υπηρεσία απέχει 1-2 χρόνια.
Θεωρώ λοιπόν ότι η Τουρκία αυτή τη στιγμή είναι αρκετά ευάλωτη απέναντι στο Ισραήλ ή σε μια Ευρωπαϊκή δύναμη όπως πχ η Ιταλία, η οποία διαθέτει τόσο F-35 όσο και σύγχρονα πλοία καθώς και μικρό αεροπλανοφόρο.. Διαθέτει επίσης η Ρώμη EUROFIGHTER, τα οποία, αν φέρουν πυραύλους MBDA METEOR, θα κάνουν σκοποβολή με τα Τουρκικά F-16. Τα UAV/UCAV /drones στα οποία σαρωτικά υπερτερεί η Άγκυρα δεν είναι gamechangers, όπως πιστεύουν πολλοί. Απόδειξη η προ ημερών κατάρριψη του BΑYRAKTAR στη Λιβύη. Αυτά τα τηλεκατευθυνόμενα είναι αποτελεσματικά απέναντι σε άοπλους και προβληματτιούς . Αν απέναντί τους είναι, έστω και μια ιδιωτική εταιρία, τα πράγματα αλλάζουν.
Η μπλόφα της Τουρκίας (που της ‘βγαίνει ” μέχρι στιγμής στηρίζεται στις αδυναμίες που διακατέχουν τόσο τις ΗΠΑ όσο και τη Ρωσία. Και οι δύο αυτοί “παίχτες” ανέχονται την Τουρκική “μαγκιά”, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Αυτό θα ήταν αρκετό για τους Τούρκους αν μπορούσαν στρατιωτικά να επιβληθούν σε μεσαίου μεγέθους δυνάμεις που έχουν συμφέροντα στην περιοχή, όπως η Γαλλία (ΤΟΤΑL), η Ιταλία (ΕΝΙ) ή και το Ισραήλ.Επειδή όμως δεν μπορούν, η στρατηγική τους έχει πολύ μεγάλο ρίσκο. Μακάρι και η Ελλάδα να ήταν “μεσαίου” μεγέθους δύναμη…αφού θα μπορούσε να έχει λίαν υπολογίσιμες δυνατότητες.
