Μετά τις προκλήσεις του ηγέτη της Β. Κορέας τόσο με τις πυρηνικές όσο και με τις βαλλιστικές του δοκιμές, αλλά και την ρητορική του περί προσβολής των ΗΠΑ, είναι προφανές ότι αποτελεί μια παγκόσμια πυρηνική απειλή κατά της ανθρωπότητας, όπως άλλωστε περιέγραψε και ο ΟΗΕ.
Για τον λόγο αυτό τόσο από τον ΟΗΕ όσο και από τις ΗΠΑ και την παγκόσμια κοινότητα επιβλήθηκαν οικονομικά και πολιτικά μέτρα απομόνωσης της Βόρειας Κορέας, που όμως μέχρι στιγμής δεν έχουν επιφέρει κανένα αποτέλεσμα, ενώ ο Κίμ σύμφωνα με πληροφορίες προετοιμάζεται για μια ακόμα πυρηνική δοκιμή.
Όπως είναι λοιπόν φυσικό παράλληλα με τα διπλωματικά μέτρα εξετάζονται στρατιωτικές και άλλες επιλογές, αναμφισβήτητα σε απάντηση πρώτης προσβολής από τον Κίμ, αλλά και προληπτικά χτυπήματα. Μέχρι τώρα οι κυριότερες στρατιωτικές επιλογές έχουν αναλυθεί από τον γνωστό και έγκυρο αναλυτή κ. Αθ. Δρούγο καιπαρουσιάσθηκαν αναλυτικά στους ambassadorsatlarge.
Όμως μεταξύ των άλλων επιλογών έχει εξεταστεί και η περίπτωση δολοφονίας του Β. Κορεάτη ηγέτη και η κατάρρευση του καθεστώτος. Όμως το πόσο πιθανή είναι μια τέτοια περίπτωση και ποια είναι τα εμπόδια που θα συναντήσει, πάντα αποτελεί πεδίο συζητήσεων και απόψεων, που όμως εάν στηριχθεί σε πραγματικά δεδομένα μπορούν να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα για αυτή την περίπτωση.
Έχει γίνει πλέον γνωστό, σύμφωνα με πληροφορίες από τις ΗΠΑ, ότι όταν ζητήθηκαν προτάσεις από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ για την Β. Κορέα, ο Τράμπ είχε ζητήσει και ιδέες πέραν των συμβατικών ή συνηθισμένων.
Τώρα πλέον γνωρίζουμε ορισμένες από αυτές τις ιδέες, οι οποίες περιλαμβάνουν από εξοπλισμό της Ν. Κορέας με πυρηνικά όπλα ως μια επίδειξη δύναμης και αποτροπής, μέχρι την δολοφονία του Kim Jong–un και των κορυφαίων διοικητών του.
Σύμφωνα με κορυφαίο αμερικανό αναλυτή πληροφοριών αναφέρθηκε ότι «έχουμε 20 χρόνια που προσπαθούμε με διπλωματία και κυρώσεις, που όμως έχουν αποτύχει να σταματήσουν το πρόγραμμα της Β. Κορέας». Όμως και οι απόψεις του αμερικανού Προέδρου, σύμφωνα με όσα κατά καιρούς έχει δηλώσει και γράψει, είναι προφανές ότι αποστέλλουν το μήνυμα ότι η Β. Κορέα είναι ένα καυτό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ουάσιγκτον για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και είναι ώρα να κινητοποιηθεί πέραν των καθιερωμένων και να αναζητήσει νέες εναλλακτικές.
Σε ότι αφορά τις δολοφονίες ξένων ηγετών, κάποτε υπήρξαν αναπόσπαστο μέρος των αμερικανικών επιλογών στην εφαρμογή της εθνικής τους ασφάλειας. Κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ηγέτες που είτε υποστήριζαν ανεπαρκώς τους αμερικανικούς στόχους είτε ήταν σε στενή σχέση με τους σοβιετικούς, ήταν στόχοι για εξουδετέρωση. Ο Fidel Castroστην Κούβα, ο Patrice Lumumba στο Κονγκό, ο Rafael Trujillo της Δομινικανής Δημοκρατίας και ο Jacobo Árbenz στην Γουατεμάλα ήταν όλοι στην λίστα χτυπημάτων της CIA. Επίσης ο Muammar el–Qaddafi στην Λιβύη ήταν ένας συχνός στόχος λόγω της υποστήριξης του στην διεθνή τρομοκρατία.
Το 1986 ο Πρόεδρος Ronald Reagan επέτρεψε αεροπορική επιδρομή στην οικία του Qaddafi με την ελπίδα ότι θα τον σκοτώσει μέσα στο κτήριο, κάτι που βεβαίως μετά μήνες έρευνας από το περιοδικό New York Times το συμπέρασμα ήταν αδιαμφισβήτητο ότι δηλαδή η δολοφονία του Qaddafi ήταν ο κύριος στόχος των βομβαρδισμών στην Λιβύη το 1986.
Βεβαίως ο Ψυχρός Πόλεμος έχει τελειώσει εδώ και 25 χρόνια. Οι δολοφονίες πολιτικών ηγετών ή αξιωματούχων γενικότερα, πλέον αποθαρρύνονται και δεν αποτελούν βασική επιλογή. Η Αμερικανική πολιτική ουσιαστικά από την εποχή του Προέδρου Gerald Ford έχει μείνει μακριά από οποιαδήποτε προσπάθεια δολοφονίας. Η εντολή του Ford για το θέμα ήταν ξεκάθαρη «κανένας υπάλληλος της Κυβέρνησης των ΗΠΑ δεν θα εμπλακεί ή θα συνωμοτήσει σε πολιτική δολοφονία». Ο Πρόεδρος Reagan στην συνέχεια εφάρμοσε την ίδια πολιτική και μάλιστα θα λέγαμε ότι την διεύρυνε ακόμα περισσότερο καθόσον εξέδωσε την εκτελεστική εντολή 12333 που αναφέρει ότι, «κανένας υπάλληλος της Κυβέρνησης των ΗΠΑ ή πρόσωπο που ενεργεί εκ μέρους της δεν θα εμπλακεί ή θα συνωμοτήσει σε πολιτική δολοφονία».
Φαίνεται λοιπόν ότι ακολουθώντας μια πολιτική που θα οδηγεί στην δολοφονία του Kim Jong–un και τον αποκεφαλισμό της ηγεσίας της Β. Κορέας, θα αποτελούσε μια μεγάλη απόκλιση από την αμερικανική πολιτική η οποία εφαρμόζεται ανελλιπώς για 30 περίπου χρόνια τώρα.
Οι πολιτικές βέβαια μπορούν να μεταβάλλονται και οι Προεδρικές οδηγίες και εκτελεστικές εντολές να τροποποιούνται και να επαναπροσδιορίζονται. Επίσης δεν υπάρχει νομικός περιορισμός που θα απαγόρευε στον Πρόεδρο των ΗΠΑ να δώσει εντολή για ένα χτύπημα σε ένα ξένο ηγέτη. Παρά ταύτα υπάρχουν διατάξεις (18 U.S. Code, Section 1116), που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να διωχθεί ένας αμερικανός πολίτης που θα επιχειρούσε να δολοφονήσει έναν ξένο ηγέτη. Αυτή βεβαίως η διάταξη ισχύει εφόσον το έγκλημα εναντίον ηγέτη μιας χώρας διαπραχθεί στις ΗΠΑ ή σε άλλη χώρα εκτός από την δική του.
Φυσικά οποιαδήποτε μεταβολή στις ισχύουσες εκτελεστικές εντολές εκ μέρους του Τράμπ στην ουσία θα έδινε το σύνθημα αλλά και τον συναγερμό για μια πολιτική δολοφονία. Για τον λόγο αυτό το πιθανότερο είναι ότι εφόσον ο Τράμπ αποφασίσει μια δολοφονία του Κίμ να μην τροποποιήσει καμιά από τις ισχύουσες για το θέμα εκτελεστικές εντολές και να αρνηθεί στην συνέχεια κάθε εμπλοκή της κυβέρνησης του.
Χρήστος Καλογερόπουλος – Βαλκάνιος
Στρατηγικός Αναλυτής
Εξειδικευμένος σε Θέματα Διεθνούς Ασφάλειας
στη ΝΑ Μεσόγειο
