Δρ Αθανάσιος Ε. Δρούγος
Διεθνολόγος-Γεωστρατηγικός Αναλυτής
Ανεξάρτητα των πρόσφατων πολιτικό- διπλωματικών συναντήσεων σε Μόσχα, Άνκορετζ/Αλάσκα και Ουάσιγκτον ο Τραμπ θεωρεί την εισβολή στην Ουκρανία ως μια ιδιαίτερα οδυνηρή συνοριακή διαμάχη, αλλά ο Πούτιν σίγουρα δεν συμμερίζεται αυτή την άποψη.Δεν αγωνίζεται για το έδαφος της Ουκρανίας. Αγωνίζεται για να σβήσει εντελώς την ουκρανική ανεξαρτησία. Ο Πούτιν θεωρεί το πόλεμο ως μέρος της προσπάθειας αναβίωσης της ρωσικής αυτοκρατορίας . Όποιος επιθυμεί να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία πρέπει πρώτα να υπολογίσει την τεράστια κλίμακα αυτών των Πουτινικών φιλοδοξιών.Ακόμα και τώρα, περισσότερο από τρεισήμισι χρόνια από το ξέσπασμα των εχθροπραξιών, πολλοί στη Δύση εξακολουθούν να αγνοούν τον κυρίαρχο ρόλο που διαδραματίζουν οι τραυματικές ιστορικές εμπειρίες.Προκειμένου να κατανοήσουμε τα πραγματικά κίνητρα της Μόσχας, είναι ζωτικής σημασίας να αποκολληθεί κανείς από τη δυτική προοπτική και να δούμε την εισβολή μέσα από το πρίσμα της σύγχρονης ρωσικής ιστορίας.
Για τον Πούτιν ο πόλεμος συνδέεται άρρηκτα με τους εξευτελισμούς της σοβιετικής κατάρρευσης. Το γεγονός αυτό συχνά αγνοείται στο δυτικό ακροατήριο.Ως αξιωματικός της KGB στην αλήστου μνήμης Ανατολική Γερμανία, ο Πούτιν είδε από την πρώτη σειρά τα αρχικά στάδια της Σοβιετικής κατάρρευσης. Ήταν στη Δρέσδη όταν το Τείχος του Βερολίνου γκρεμίστηκε το 1989 και θυμάται την σοβιετική παράλυση «Η Μόσχα σιωπά», είπε ο νεαρός Πούτιν καθώς αναζητούσε οδηγίες κατά τη διάρκεια αυτών των ταραχωδών ημερών.Αυτή η καταστροφή έχει στοιχειώσει στον Ρώσο ηγεμόνα από τότε, διαμορφώνοντας την κοσμοθεωρία του και καθιστώντας τον αποφασισμένο να διασφαλίσει ότι η Μόσχα δεν θα σωπάσει ποτέ ξανά.Το τραύμα της σοβιετικής κατάρρευσης βοηθά να εξηγηθεί η εμμονή του Πούτιν στην Ουκρανία. Ο Πούτιν θεωρούσε πάντα την Ουκρανία ως μέρος των ιστορικών ενδοχώρων της Ρωσίας και ποτέ δεν αποδέχθηκε πραγματικά την ουκρανική ανεξαρτησία.Μόλις το ταξίδι οικοδόμησης του έθνους της Ουκρανίας άρχισε να αποκτά δυναμική το 2000, οι προσπάθειες της χώρας να αγκαλιάσει μια δημοκρατική ευρωπαϊκή ταυτότητα την τοποθέτησαν σε μια άμεση πορεία σύγκρουσης με την ταχέως υιοθετούμενη ατζέντα του Πούτιν.Η κρίσιμη στιγμή ήρθε το 2004, όταν ένα σχέδιο που υποστηρίζεται από τη Ρωσία για να νοθεύσει τις προεδρικές εκλογές της Ουκρανίας και να εγκαταστήσει έναν υποψήφιο φιλικό προς το Κρεμλίνο γύρισε μπούμερανγκ και προκάλεσε τη “Πορτοκαλί Επανάσταση’.Ο Πούτιν έγινε τώρα όλο και πιο παρανοϊκός σχετικά με την προοπτική μιας παρόμοιας λαϊκής εξέγερσης στη Μόσχα και άρχισε να κατηγορεί τη Δύση ότι προσπαθεί να υποδαυλίσει «έγχρωμες επαναστάσεις» εναντίον του. Από αυτό το σημείο και μετά, η εχθρότητα του Πούτιν προς την Ουκρανία θα αυξηθεί εκθετικά. Έβλεπε τον δημοκρατικό μετασχηματισμό της χώρας ως άμεση απειλή για το δικό του αυταρχικό καθεστώς. . Καθ ‘όλη τη δεκαετία μετά την Πορτοκαλί Επανάσταση, ο Πούτιν προσπάθησε να υπονομεύσει την ουκρανική ανεξαρτησία μέσω μαζικών εκστρατειών πολιτικής και οικονομικής παρέμβασης. Όταν οι Ουκρανοί αψήφησαν το Κρεμλίνο και βγήκαν στους δρόμους για άλλη μια φορά στην “Επανάσταση της Αξιοπρέπειας” του 2014, ο Πούτιν απάντησε καταλαμβάνοντας την Κριμαία και εισβάλλοντας στην περιοχή Ντονμπάς της ανατολικής Ουκρανίας. Αντιμέτωπος με την προοπτική να χάσει εντελώς την Ουκρανία, ο Πούτιν πήρε στη συνέχεια τη μοιραία απόφαση να εξαπολύσει την πλήρους κλίμακας εισβολή τον Φεβρουάριο του 2022.
Από το 2022, ο Πούτιν έχει παράσχει άφθονες αποδείξεις για την πρόθεσή του να καταστρέψει την Ουκρανία ως κράτος και ως έθνος. Στο 20% της Ουκρανίας που βρίσκεται επί του παρόντος υπό τον έλεγχο του Κρεμλίνου, όλα τα ίχνη ουκρανικής ταυτότητας διαγράφονται αδίστακτα εν μέσω μιας βασιλείας του τρόμου που περιλαμβάνει μαζικές συλλήψεις και απελάσεις.Η αποσχιστική ατζέντα του Κρεμλίνου στην κατεχόμενη Ουκρανία αντικατοπτρίζει τη λυσσαλέα αντιουκρανική ρητορική που κυριαρχεί στον σύγχρονο ρωσικό πολιτικό λόγο. Ο ίδιος ο Πούτιν επιμένει συστηματικά ότι οι Ουκρανοί είναι στην πραγματικότητα Ρώσοι ,ενώ πολλοί στο Κρεμλίνο αμφισβητούν ανοιχτά το δικαίωμα της Ουκρανίας να υπάρχει.
Έχοντας τοποθετήσει την Ουκρανία ως μια ανυπόφορη «αντι-Ρωσία», είναι δύσκολο να δούμε πώς ο Πούτιν μπορεί τώρα να συμβιβαστεί με οτιδήποτε λιγότερο από το τέλος της ουκρανικής κρατικής υπόστασης.Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για να προβλέψουμε τι σκοπεύει να κάνει ο Πούτιν μόλις η Ουκρανία καταστεί ανυπεράσπιστη.Οποιαδήποτε διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων που θα διασφάλιζε την επιβίωση μιας ανεξάρτητης Ουκρανίας θα θεωρούνταν στη Μόσχα ως σημαντική ήττα. Εξάλλου, δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστικός συμβιβασμός μεταξύ των γενοκτονικών στόχων της Ρωσίας και της εθνικής επιβίωσης της Ουκρανίας. Ανεξάρτητα πολιτικών , διπλωματικών και στρατιωτικών εξελίξεων οι στρατηγικοί στόχοι του Πούτιν δεν αλλάζουν.
