Γράφει ο Δρ Αθανάσιος Ε. Δρούγος
Διεθνολόγος-Γεωστρατηγικός Αναλυτής
1)Εδώ και κάποιες εβδομάδες. η ιστοσελίδα DEBKA επιμένει ότι μικρή Σαουδαραβική στρατιωτική δύναμη και τεχνικοί της ARAMCO βρίσκονται στη Συρία, και συγκεκριμένα στο κοίτασμα Ομάρ, πλησίον της Ντέιρ-Εζ-Ζουρ, και διενεργούν επισκευές στις εγκαταστάσεις άντλησης πετρελαίου, προκειμένου να τις επαναφέρουν σε λειτουργία. Στην ευρύτερη περιοχή, ως γνωστόν, υπάρχουν Αμερικανικές δυνάμεις και δυνάμεις του SDF(Κουρδκές). Αν έχει δίκιο το site, η παρουσία των Σαουδαράβων έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
2) Στην Ελλάδα όλοι έχουν την προσοχή τους στον Έρντυ κι έτσι έχουν χάσει επεισόδια στη Μέση Ανατολή. Όλο το προηγούμενο διάστημα και ειδικά μετά την αλλαγή της διάταξης των Αμερικανικών δυνάμεων στην περιοχή, που άρχισε λίγο πριν την Τουρκική επιχείρηση “Πηγή της Ειρήνης”, είδαμε εντατικές αεροπορικές επιθέσεις εναντίον πολεμικών δομών που το Ιράν είχε εγκαταστήσει στο Ιράκ και στη Συρία. Οι επιθέσεις διεξήχθησαν από αεροσκάφη Αμερικανικά, Ισραηλινά και Σαουδαραβικά και ήταν επιτυχείς. Οι επιτυχίες αυτές οδήγησαν στην εξέγερση των Σιιτών της περασμένης εβδομάδας, με αποκορύφωμα την εισβολή στην πρεσβεία των ΗΠΑ στη Βαγδάτη ενώ πιοπριν προκάλεσαν τον θάνατο Αμερικανού εργολάβου στην βάση Κ-1 στο Κιρκούκ.
3)Και η απάντηση των ΗΠΑ ήταν η επίθεση κατά του Σουλεϊμανί. Δεν πρόκειται για “δολοφονία”, διότι όταν έχουμε τραβήξει το σπαθί δεν δολοφονούμαστε, πεθαίνουμε για την πατρίδα μας ή γινόμαστε μάρτυρες. Προσωπικά διαφωνώ με την Αμεριακανική ενέργεια της στοχοποίησης του στρατηγού, την οποία θεωρώ το ίδιο απαράδεκτη με την απαγωγή και το φόνο του Αμερικανού συνταγματάρχη των πεζοναυτών William R. Higgins από τη Χεζμπολά στο Λίβανο το 1988. Τέτοιες ενέργειες μπορεί να προκαλέσουν τον εχθρό να αντιδράσει με τον ίδιο τρόπο στοχεύοντας δικό μας στρατιωτικό ή διπλωματικό προσωπικό, ενώ επιπλέον ενέχουν τον κίνδυνο της αντικατάστασης του νεκρού από κάποιον ανισόρροπο ή και χειρότερο . Ο στρατηγος Σουλεϊμανί έδρασε επιτυχώς για τα συμφέροντα της πατρίδας του, δεν μπορεί όμως να χαρακτηριστεί ως εξτρεμιστής. Ήταν πάντα παρόν στα μέτωπα, δεν κρυβόταν και δεν λάμβανε ιδιαίτερα μέτρα ασφαλείας για το πρόσωπό του, με αποτέλεσμα, ακόμη και ιστοσελίδες να γνωρίζουν πού βρίσκονταν ανά πάσα στιγμή. Επομένως σήμερα οι ΗΠΑ δεν έκαναν κάτι για το οποίο να αξίζει να καυχάται ο πρόεδρος Τραμπ.
4)Η Τουρκία χρειάζεται την Τυνησία (ή και την Αλγερία) για να τοποθετήσει κάποιες εφεδρικές δυνάμεις ή στην πρώτη περίπτωση να έχει διαθέσιμα αεροδρόμια και λιμάνι.. Πάντως αυτές οι χώρες είναι πολύ δυτικότερα από ότι απαιτείται στη δυτική Λιβύη, ειδικά η Αλγερία είναι αρκετά μακριά από την Τριπολιτάνα.
Η δική μου εκτίμηση είναι ότι η Τουρκία καλύπτεται πλήρως από τη Μισράτα. Εκεί μπορεί, μετά από κατάλληλη προετοιμασία να αναπτύξει μικρό αεροπορικό απόσπασμα, εκεί μπορεί να αποβιβάσει βαρύ εξοπλισμό, εκεί μπορεί να χτίσει ένα ισχυρό προγεφύρωμα. Διότι, όχι μόνο στην πόλη αυτή, αλλά σε ολόκλρη την επαρχία, δεν υπάρχουν δυνάμεις του Χαφτάρ για να δημιοργήσουν πρόβλημα. Επιπλέον, η Μισράτα κείται ΑΝΑΜΕΣΑ στην Τρίπολη, όπου πολεμούν οι δυνάμεις του στρατηγού Χαλίφα και στη Βεγγάζη, όπου βρίσκεται η βάση ανεφοδιασμού τους. Και αυτό δεν είναι καθόλου καλό για τον Χαλίφα Χαφτάρ .
Την Αλγερία και την Τυνησία, όπως και τις άλλες χώρες της περιοχής, τις χρειάζεται η Τουρκία για να δώσουν πολιτική στήριξη. Κανονικά η Τουρκική διπλωματία πρέπει να πάρει την άδεια από τις χώρες αυτές, ή, αν δεν τη δίνουν, οφείλει να τους εξηγήσει τι θέλει να κάνει και να διευκρινήσει ότι δεν στρέφεται εναντίον τους. Αυτό ήταν κατ’ εμέ το νόημα της επίσκεψης στην Τυνησία., και οι επαφές με Αλγερία και Μαρόκο.
5)Σχετικά με τη μαχητική ικανότητα της Τουρκίας ισχύει κάτι που έχω επισημάνει πολλές φορές, και το θεωρώ ως το μέγιστο σφάλμα της Τουρκίας, ήτοι το ότι δεν παρέμεινε στο πρόγραμμα του F-35. Για κάποιον που γνωρίζει τα περί σύγχρονου πολέμου, αυτή ήταν η μέγιστη βλακεία που μπορούσε να κάνει ο Έρντυ, και αυτός πήγε και την έκανε. Η Τουρκία αυτή τη στιγμή δεν διαθέτει οπλικά συστήματα που να της δίνουν συντριπτικό πλεονέκτημα απέναντι ακόμη και στις περιφερειακές δυνάμεις της περιοχής. Πράγματι αν Αίγυπτος και ΗΑΕ αποφασίσουν να ανακατευτούν, στρτιωτικά τότε τα πράγματα θα γίνουν αρκετά δύσκολα για την Άγκυρα.
Το θέμα είναι αν η Αίγυπτος προτίθεται να πάει σε πόλεμο με την Τουρκία. Είναι βέβαιο ότι θα δεχθεί πιέσεις, ιδίως από τη Μόσχα, να μην το πράξει. Από την άλλη, αν κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αναλάβει ρίσκα, δεν πρόκειται να πάει πιο πέρα από τον καναπέ του.
