Η NRF, η οποία είχε αρχικά τεθεί σε λειτουργία τον Οκτώβριο του 2004, έφθασε σε πλήρη επιχειρησιακή ικανότητα το 2006. Ωστόσο, η NRF αντιμετώπισε προκλήσεις από την αρχή. Αντιμετώπισε ελλείψεις στις μεταφορές σε μεταγωγικά αεροσκάφη , σε ελικόπτερα , στις υπηρεσίες πληροφοριών ως και στις μονάδες εφοδιασμού. Κάποιες από αυτές οφειλόταν στις τότε εν εξελίξει επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ/ISAF στο Αφγανιστάν, αλλά σε άλλες περιπτώσεις ορισμένοι σύμμαχοι ήταν απλά απρόθυμοι να συνεισφέρουν δυνάμεις .Δεδομένων αυτών των ελλείψεων, το ΝΑΤΟ χαμήλωσε το επίπεδο φιλοδοξίας της δύναμης αντίδρασης και μετά από ένα χρόνο ύπαρξης της NRF, ουσιαστικά μείωσε την αρχική δύναμη από είκοσι πέντε χιλιάδες στρατεύματα σε περίπου δώδεκα χιλιάδες πεντακόσιους άνδρες.
.Μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία (μέσω Κριμαίας)το 2014, το ΝΑΤΟ άρχισε να ανησυχεί όλο και περισσότερο για την ασφάλεια της Βαλτικής και της Πολωνίας. Ως αποτέλεσμα, η Συμμαχία υιοθέτησε ένα σχέδιο δράσης και ετοιμότητας, βασικό στοιχείο του οποίου ήταν η μετάπτωση στην Κοινή Ομάδα Δράσης Πολύ Υψηλής Ετοιμότητας (VJTF) και συνεπώς στη μείωση του χρόνου απόκρισης. Προηγουμένως, αν και ορισμένα στοιχεία της ΝRF ήταν δυνατό να αναπτυχθούν μέσα σε πέντε ημέρες ,το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης χρειαζόταν τριάντα ημέρες για να αναπτυχθεί. Σήμερα, υπάρχουν στοιχεία της VJTF-το κύριο τμήμα της οποίας είναι μια ενισχυμένη πολυεθνική ταξιαρχία περίπου έξι χιλιάδων ανδρών -που μπορεί να αναπτυχθούν μέσα σε σαράντα οκτώ ώρες. Το ΝΑΤΟ αύξησε επίσης τεχνικά το μέγεθος της NRF από δεκατρείς χιλιάδες σε περίπου σαράντα χιλιάδες
Το ΝΑΤΟ ισχυρίζεται ότι “η NRF μπορεί να προσαρμοστεί γρήγορα για να καλύψει τις ανάγκες μιας ευρείας ποικιλίας αποστολών, όπου και αν προκύψει κρίση”. Όμως η NRF δεν έχει χρησιμοποιηθεί σε αρκετές αποστολές, ούτε έχει διαδραματίσει κανένα ρόλο στην πιο επείγουσα κρίση και αυτή είναι η παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας από την Μόσχα και η στρατιωτική ενέργεια στην ανατολική Ουκρανία (Ντόνετσκ-Λουκάνσκ) που έχει δει η Συμμαχία εδώ και δεκαετίες.