Γράφει ο Δρ Αθανάσιος Ε. Δρούγος
Διεθνολόγος -Γεωστρατηγικός Αναλυτής
Οι ενέργειες της Ρωσίας στην Αζοφική και το κλείσιμο των στενών του Κέρτς (που συνδέει την Μαύρη Θάλασσα με την Αζοφική) είναι οι πρώτες απτές αποδείξεις ότι δεν πρόκειται περί μονομερών ασκήσεων. Η Μόσχα έχει συγκεντρώσει σχεδόν το μισό Ρωσικό στρατό στα σύνορα με την Ουκρανία. Οι Ουκρανοί έχουν μετρήσει 55 BTG (τακτικά συγκροτήματα μεγέθους τάγματος), αλλά η κινητοποίηση των Ρώσων συνεχίζεται. Εκτός από τα συγκροτήματα αυτά, παρατάσσονται και οι απαιτούμενες μονάδες υποστήριξης στο Μπέλγκοροντ , στο Ροστόβ , στο Κρασνοντάρ και στο Μπριάνσκ)ενώ έχει εντοπιστεί και συγκέντρωση καυσίμων και πυρομαχικών σε προωθημένες θέσεις.(Στάρυ Όσκολ,Σάχτι κα)
Οι δυνάμεις αυτές δεν εξασφαλίζουν αποφασιστική υπεροχή απέναντι στις χερσαίες δυνάμεις της Ουκρανίας, οι οποίες, σύμφωνα με τις ανοικτές πηγές, έχουν παρατάξει δύναμη 20 ταξιαρχιών πεζικού και αρμάτων. Όμως, είναι προφανές, ότι, αντίθετα με το 2014 (κρίση Κριμαίας,αντάρτικο στο Ντονμπάς) οι Ρωσικές δυνάμεις, θα τύχουν, σε περίπτωση εμπλοκής, υπολογίσιμη αεροπορική υποστήριξη. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, διότι χωρίς αεροπορική υποστήριξη δεν είναι δυνατή η διεξαγωγή ταχέως εξελισσόμενων πολεμικών επιχειρήσεων σε ευρύ χώρο (δηλαδή, δεν είναι δυνατή η διεξαγωγή πολέμου-αστραπή ή μορφής Blitzkrieg). Η Ουκρανία εμφανέστατα από μόνη της, δεν έχει τη δυνατότητα αντιμετώπισης της Ρωσικής Αεροπορίας.
Είναι επίσης σημαντικό να δούμε την έκταση της περιοχής επιχειρήσεων. Τα σύνορα Ουκρανίας-Ρωσίας έχουν μήκος της τάξης των 950-970 χιλιομέτρων. Η γραμμή αντιπαράθεσης στο Ντονμπάς έχει μήκος μεγαλύτερο των 300 χιλιομέτρων. Η απόσταση ανάμεσα στο Ντονμπάς και την Κριμαία είναι κάπου 330 χιλιόμετρα, ενώ η απόσταση από τη Χορλίβκα (προωθημένη θέση των αποσχιστικών μονάδων) στο Ντνιπροπετρόφσκ είναι 220 χλμ. Η υπεράσπιση τέτοιων εκτεταμένων μετώπων δεν μπορεί να γίνει με χαρακώματα τύπου Α’ ΠΠ, αλλά μόνο με σειρές οχυρωμένων φυλακίων-strongpoints, ενώ τυχόν επιθετικές επιχειρήσεις απαιτούν μηχανοκίνητους σχηματισμούς υποστηριζόμενους από αέρος. Η σημασία του ρόλου της αεροπορίας εντοπίζεται στη δυνατότητά της να καθηλώσει τον αμυνόμενο και να μην του επιτρέψει να μετακινήσει ή να συγκεντρώσει επαρκείς δυνάμεις για να αναχαιτίσει μια μηχανοκίνητη γροθιά που έχει εξαπολυθεί εναντίον του. Οι δυνατότητες της Ρωσικής αεροπορίας θα είναι και ο περιοριστικός παράγοντας για τους Ρώσους, σε περίπτωση που αποφασίσουν να προβούν σε στρατιωτική ενέργεια σε βάρος των γειτόνων τους. Οι ΑΝΣΚ της Μόσχας (Αντικειμενικοί Σκοποί) μπορεί να είναι:
- Μια απλή επέκταση της ελεγχόμενης από τους Ρωσόφωνους αυτονομιστές περιοχής δηλαδή με κατάληψη πόλεων όπως το Σλοβιάνσκ και το Κραματόρσκ. Αυτή θα ήταν μια πολιτικο-διπλωματική παρά στρατιωτική επιτυχία, με μόνο συμβολική σημασία.Οι πόλεις αυτές ανακαταλήφθηκαν το 2014-2015 από τον Ουκρανικό στρατό και τα ειδικά τάγματα εθνοφυλακής του Κιέβου,κα.
- Ένωση της ελεγχόμενης από τους ρωσόφωνους αυτονομιστές περιοχής με την Κριμαία και πλήρης έλεγχος της θάλασσας της Αζοφικής . Αυτό σημαίνει την κατάληψη της παραλιακής ζώνης, που όπως έχει μήκος της τάξης των 300 χλμ. Αυτός θα μπορούσε να είναι και ο πιο πιθανός στόχος μιας στρατιωτικής ενέργειας.(Αυτό θα σήμαινε ότι το Μπερντιάνσκ και η Μαριούπολη-με τους εκεί Έλληνες- θα βρεθούν σε δεινή θέση .
- Προέλαση μέχρι τη στροφή του Δνείπερου ποταμού και κατάληψη του Ντνιπροπετρόφσκ. Αυτό σημαίνει μια επίθεση σε μέτωπο 250χλμ και σε βάθος έως και 300 χλμ. Μία τέτοια ενέργεια της Μόσχας θα εμπόδιζε τους Ουκρανούς στο να αξιοποιήσουν εμπορικά το ποτάμι ενώ παράλληλα αυτή θα είχε και σημασία σε στρατηγικό επίπεδο.
- Κατάληψη όλης της ανατολικής όχθης του Δνείπερου και διχοτόμηση της Ουκρανίας. Κάτι τέτοιο θα εξασφάλιζε μια εκτεταμένη ζώνη ασφαλείας εντεύθεν των συνόρων της Ρωσίας. και θα επέφερε διχοτόμηση της χώρας.
Βέβαια, οι πόλεμοι που ξεκινούν οι Δυτικοί, έχουν σαν στόχο κάποιο regime change(αλλαγή καθεστώτος) και όχι την κατάληψη εδαφών. Η Σοβιετική Ρωσία είχε και αυτή διεξάγει τέτοιους πολέμους-εισβολές στην Ουγγαρία το 1956 την Τσεχοσλοβακία το 1968 και το Αφγανιστάν το 1979. Στις εισβολές αυτές οι Σοβιετικοί φρόντισαν να επιτεθούν κατευθείαν και να ελέγξουν τις πρωτεύουσες των χωρών-στόχων(Βουδαπέστη-Πράγα -Καμπούλ) κάτι που το πέτυχαν εύκολα σε αυτές τις περιπτώσεις, αφού είχαν ήδη παρουσία και μερικό έλεγχο σε αυτά τα κράτη. Στην Ουκρανία, ανάλογα με την προετοιμασία που μπορεί να έχει κάνει η διαβόητη FSB και σε συνδυασμό με κυβερνοπόλεμο και υβριδικές επιχειρήσεις, είναι πιθανή μια ενέργεια κατά του ίδιου του Κιέβου, πιθανώς από το έδαφος της Λευκορωσίας(το οποίο χρησιμοποιούν πολύ το τελευταίοι εξάμηνο οι Ρωσικές μυστικές και στρατιωτικές υπηρεσίες)-πληροφορίες του υπογράφοντα επισημαίνουν τις περιοχές Πινσκ,Μαζίρ,Χομέλ,Ζιτκαβίτσι),που είναι πλησιέστερα των βορείων περιοχών του Κιέβου. . Τέτοια ενέργεια -σύμφωνα με το ΝΑΤΟ, την Πολωνία κα -δεν θα εκδηλωθεί κατ’ ανάγκη στην αρχή των όποιων επιχειρήσεων, όπως στις περιπτώσεις Ουγγαρίας-Τσεχοσλοβακίας-Αφγανιστάν, αλλά πιθανότατα αφού προηγηθεί αντιπερισπασμός στα ανατολικά (επαρχίες Ντόνετσκ-Λουκάνσκ) που θα τραβήξει την προσοχή και τη συγκέντρωση των Ουκρανικών Δυνάμεων. Οι Ρώσοι διαθέτουν σημαντικές αεροκίνητες δυνάμεις και δυνάμεις ειδικών επιχειρήσεων(οι τελευταίες μελέτες των Αμερικανικών σχολών επιτελών -πολέμου, ως και κορυφαίων στρατιωτικών ιδρυμάτων σε Κάνσας, Αλαμπάμα,Τζόρτζια,Βόρεια Καρολίνα, Πενσυλβάνια κα) . Προφανώς, μια ενέργεια κατά του Κιέβου θα είναι πιο πολύπλοκη από αυτήν στην Κριμαία το 2014 που δεν υπήρξε αντίσταση από τους Ουκρανούς σε Σεβαστούπολη ,Συμφερούπολη και σε άλλες πόλεις.
Οι Ουκρανοί όφειλαν να γνωρίζουν και να προετοιμάζονταν με το ποιους έχουν να κάνουν και πώς αυτοί ενεργούν για να εξαλείψουν την ελευθερία λαών. Πρώτα με το να τοποθετήσουν μια κυβέρνηση ανδρείκελων που αυτοί ελέγχουν, και, όταν ο λαός την ανατρέψει( Εuromaidan) να στείλουν το στρατό τους ή εντολοδόχους τους να εμποδίσουν τις εξελίξεις . Εκτός από τα παραδείγματα της Ουγγαρίας του 1956 με την περίπτωση Ιμρε Νάνγκι και της Τσεχοσλοβακίας του 1968 (ανατρέποντας τον Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ και την Άνοιξη της Πράγας) οι Ουκρανοί έχουν κι άλλες, πιο δικές τους ιστορικές εμπειρίες, ενώ μόλις προ ημερών είχαμε την επέτειο της παραδοχής από την πλευρά της τότε Σοβιετικής Ρωσίας, ότι ο Στάλιν και η NKVD αυτή διέπραξε τη σφαγή της αφρόκρεμας του Πολωνικού στρατού στο Δάσος του Κατύν, Το 2015, οι Ουκρανοί, σχεδόν άοπλοι, απέτρεψαν την κατάληψη της Μαριούπολης από το Ρωσικό στρατό που είναι σε απόσταση 10χλμ από την πόλη. Τώρα έξι χρόνια μετά είναι καλύτερα εκπαιδευμένοι και προετοιμασμένοι από τους δυτικούς και ίσως με την υποστήριξη “αγνώστου ταυτότητας”(Τουρκικών) αεροσκαφών τύπου στελθ, θα αποτελέσουν πιο υπολογίσιμους αντιπάλους.
Σε ότι αφορά τη συμπαράσταση της Δύσης προς την Ουκρανία, θα παρατηρήσουμε ότι αυτή δεν χρειάζεται να εκδηλωθεί σε Ουκρανικό έδαφος, Παρότι αυτό μπορεί να φανεί παράταιρο, είναι αναγκαίο στη σύγχρονη εποχή, με δεδομένη την καταστροφική ικανότητα των όπλων εκείνων που θα χρησιμοποιηθούν σε μια απευθείας σύγκρουση μεταξύ μεγάλων δυνάμεων. Το posture της Ρωσίας στον παγκόσμιο χάρτη είναι τέτοιο που δημιουργεί σε βάρος της μεγάλες αδυναμίες κάτι που την καθιστά ευάλωτη σε μια επίθεση μέσω “αντιπροσώπων υποστηριζόμενων από την Δύση , που θα οδηγήσει στον εξοβελισμό της από, πχ τη Μεσόγειο, ήτοι τη Συρία και τη Λιβύη (υπάρχουν τέτοια σχέδια από την Δυτική Συμμαχία). Επιπρόσθετα στην Μαύρη Θάλασσα είναι σημαντικό να περάσουν από τα Τουρκικά Στενά περισσότερα πολεμικά πλοία του ΝΑΤΟ (ήδη στέλνει τον Μάιο η Μ.Βρετανία φρεγάτα τύπου 23,και αντιτορπιλικό τύπου 45 ) και να επιταχυνθεί από τους Αμερικανούς,Πολωνούς,Τσέχους ,κα η παράδοση επιπλέον στρατιωτικού υλικού στο Κίεβο.
Τέλος, αυτές τις ημέρες, ακούγονται και μερικά φαιδρά, όπως πχ παράλληλες απειλές της Κίνας προς την Ταϊβάν.νότια Σινική Θάλασσα , δηλαδή δύο μέτωπα κατά της Δύσης Είναι καθήκον ενός αναλυτή να μην “τσιμπάει” και να διαχωρίζει το πραγματικό από το φανταστικό, τη δεξιά από την αριστερά και το πράσινο από το κόκκινο.
