Μεγάλο προβληματισμό έχει προκαλέσει η επίθεση των Αμερικανών στην Συρία, με τους βομβαρδισμούς της αεροπορικής βάσης της Shayrat δίπλα στην Homs, όπου εδρεύει και Ρωσικό αεροπορικό απόσπασμα, με 59 πυραύλους Tomahawk. Οι αναλύσεις, τόσο διεθνών αναλυτών, όσο και δεξαμενών σκέψης, «παίρνουν και δίνουν», προσπαθώντας να βγάλουν συμπεράσματα για τον λόγο που πραγματοποιήθηκε η επίθεση και πως αυτή η ενέργεια θα επηρεάσει τις μελλοντικές εξελίξεις στην περιοχή αλλά και γενικότερα.
Οι ισχυρισμοί των αμερικανών περί απάντησης στην επίθεση με χημικά του Άσαντ, στην πόλη Khan Sheikhoun της επαρχίας του Idlib, που ελέγχεται από δυνάμεις αντικαθεστωτικών, μας προκάλεσε έκπληξη, αλλά και αναπόφευκτα μας έφερε στο νου τις ίδιες δικαιολογίες, όταν η επίκληση χημικών αποτελεί την μόνιμη επωδό κάθε φορά που οι αμερικανοί θέλουν να πραγματοποιήσουν χτυπήματα, χωρίς την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Βέβαια τα χημικά αποτελούν την αφορμή, αλλά ποια είναι η βαθύτερη αιτία. Θα λέγαμε ότι το αδιέξοδο Τράμπ έδειξε ξεκάθαρα ότι η επιστροφή στις ρίζες, που θέλει μια Αμερική να κυριαρχεί στον πλανήτη, αποτέλεσε την μόνη του συνταγή. Εγκαταλείπονται δηλαδή σιγά – σιγά τα πειράματα φιλορωσικών προσεγγίσεων, που είχανε φέρει την Αμερική σε θέση φτωχού συγγενή τόσο στην Συρία όσο και γενικότερα. Ήταν δηλαδή τραγικό για τις ΗΠΑ ότι, την άβουλη πολιτική Ομπάμα ακολουθούσε μια πολιτική ρωσικής «υποτέλειας».
Χωρίς αμφιβολία η πολιτική Ομπάμα είχα αφήσει πολλά κενά στην παγκόσμια διακυβέρνηση, που ο πανέξυπνος Πούτιν άρχισε να καλύπτει με μεγάλη επιτηδειότητα. Το βαθύ αμερικανικό κατεστημένο όμως ανάγκασε τον Τράμπ να αλλάξει στάση, έστω και προσωρινά, προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία του, που έβλεπε να κλονίζεται πολύ σοβαρά.
Όπως άλλωστε είχε κατά καιρούς υποστηρίξει σε άρθρα του και ο πλέον ειδικός στα θέματα των ΗΠΑ, Δρ. Αθανάσιος Δρούγος, που πλέον δικαιώνεται, η πολιτική Τράμπ ήταν αδιέξοδη και θα αναγκαζότανε αργά ή γρήγορα, να αλλάξει τακτική ειδικά απέναντι στα Ρωσικά συμφέροντα. Αυτήν την αλλαγή βλέπουμε πλέον να παίρνει σάρκα και οστά και ο Αμερικανός Πρόεδρος φαίνεται να αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι ο ίδιος δεν έχει απεριόριστες επιλογές, παρά όσες του εκχωρούνται μέσα στο συγκεκριμένο παραδοσιακό πλαίσιο των ΗΠΑ, που δεν είναι άλλο από την κυριαρχία της στο πλανήτη χωρίς συνδιαχειριστές. Αυτό το πλαίσιο δεν άντεχε στην λογική ότι η Ρωσία αποφασίζει και οι ΗΠΑ συμπαρίστανται …
Έτσι, στη σημαντικότερη μέχρι σήμερα απόφαση της θητείας του στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής προχώρησε ο Αμερικανός πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος διέταξε την εκτόξευση, ξημερώματα της Παρασκευής, αμερικανικών πυραύλων Τόμαχοκ εναντίον συριακής αεροπορικής βάσης.
Η Ουάσιγκτον διατείνεται ότι από τη συγκεκριμένη βάση εξαπολύθηκε η επίθεση με χημικά όπλα του καθεστώτος του Άσαντ εναντίον αμάχων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον 70 άνθρωποι, ανάμεσα τους και παιδιά. Ήταν η πρώτη απευθείας αμερικανική επίθεση εναντίον της συριακής κυβέρνησης κατά τα τελευταία έξι χρόνια του εμφυλίου πολέμου στη χώρα, μια ενέργεια στην οποία απέφυγε να προβεί ο προκάτοχος του Τραμπ, Μπαράκ Ομπάμα, ακόμη και όταν ο Ασαντ υπερέβη την «κόκκινη γραμμή» της χρήσης χημικών όπλων το 2013. Η αμερικανική επιδρομή φέρνει τις ΗΠΑ σε αντιπαράθεση με τη Ρωσία, της οποίας στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες βοηθούν τον στενό σύμμαχο της Μόσχας, Ασαντ.
Θεωρούμε ότι, η αντίδραση της Ουάσιγκτον προς τον Άσαντ, υπήρξε μια ενέργεια που πραγματοποιήθηκε προκειμένου να βγει ο Τράμπ από το οδυνηρό κυβερνητικό αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει με τις μέχρι τώρα επιλογές του, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας του.
Η ενέργεια του αυτή ερμηνεύεται όχι μόνο ως μήνυμα προς τη Ρωσία αλλά και προς άλλες χώρες, όπως η Βόρειος Κορέα, η Κίνα και το Ιράν. Από την άλλη στο εσωτερικό των ΗΠΑ η ενέργεια του Τραμπ ενίσχυσε την εικόνα του, αφού απέσπασε διακομματική συναίνεση. Μάλιστα επαινετικός για την «αποκατάσταση του κύρους» της Αμερικής εμφανίστηκε ο γερουσιαστής Τζον Μακέιν, ο οποίος έχει επανειλημμένως μέχρι σήμερα εκφράσει διαφωνίες με την πολιτική Τραμπ. Έσπευσε, ωστόσο, να προειδοποιήσει τον πρόεδρο ότι θα χρειαστούν περαιτέρω ενέργειες. Τέλος ο Μαρκ Ρούμπιο, ο οποίος ήταν εσωκομματικός αντίπαλος του Τραμπ στις προκριματικές εκλογές για το χρίσμα, είπε ότι πρέπει να υπάρξει συνεργασία και διαβουλεύσεις με σουνιτικές κυβερνήσεις, προκειμένου να εξευρεθεί μια εναλλακτική κυβέρνηση στη Συρία. Κατά τη γνώμη του, ο Τραμπ έπρεπε να στραφεί στη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την Τουρκία για να συζητηθούν ο τρόπος αποπομπής του Ασαντ και η δημιουργία νέου καθεστώτος. Απ’ ότι φαίνεται η Ρωσική Υποτέλεια των ΗΠΑ, άρχισε να αποτελεί παρελθόν.
Χρήστος Καλογερόπουλος – Βαλκάνιος
Στρατηγικός Αναλυτής
Εξειδικευμένος σε Θέματα Διεθνούς Ασφάλειας
στη ΝΑ Μεσόγειο
