Πολλά έχουν λεχθεί και αναγραφεί σχετικά με την ζεύξη της Μητέρας Ελλάδας με την Κύπρο.
Δεν το συζητώ, οτι στα χαρτιά την θεωρώ ως δεδομένη. Και πάντοτε υποστήριζα ότι θα πρέπει να υπάρχει ειδικό επιτελείο (όχι απλά γραφείο ”Κ”) που να ασχολείται αποκλειστικά με το πλαίσιο μιας ολιστικής σχέσης Αθηνών-Λευκωσίας. Όμως άλλο να τα λέμε, και άλλο να τα πιστεύουμε καθώς είναι πάρα πολύ δύσκολο να τα υλοποιήσουμε, διότι διαχρονικά στην Ανατολική Μεσόγειο έχουμε υποστεί ήττες(1974)-ζημιές(γεγονοτα Τυλληρίας-Κοφίνου ) και υποχωρήσεις (απαγκίστρωση της ελληνικής μεραρχίας μετά το άθλιο τουρκικό τελεσίγραφο και την υποχωρητικότητα των Αθηνών-1967 από την Κύπρο).
Δυστυχώς ο Αττίλας κατέχει το 36.7% της νήσου.
Ελέγχει τα παράλια της Κερύνειας-Μόρφου-Καρπασίας και Αμμοχώστου. Έχει στο έδαφος δυο Μεραρχίες και μια Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία. Σαρωτικά υπερτερεί σε αεροναυτικές δυνάμεις, ενώ η γεωγραφική εγγύτητα προσφέρει συνεχή κάλυψη των δυνάμεων του Αττίλα από το Ακσάζ μέχρι το Ισκεντερούν, “να λέμε αλήθειες” .
Άλλο τι θέλω, προσωπικά θέλω να φύγει ο παράνομος Αττίλας… ούτε συζήτηση, αλλά να γνωρίζουμε ότι οι Αττίλες φεύγουν “μόνο με αίμα”, μόνο. Τα υπόλοιπα είναι “το όνομα μου στην κυρά γειτόνισσα”. Αυτή την χρονική στιγμή η Κύπρος μας τελεί υπό καθεστώς “ιδιόρρυθμης περικύκλωσης”, οι τουρκικές ναυτικές δυνάμεις, τα πλωτά γεωτρύπανα, και τα υδρογραφικοσεισμογραφικα σκάφη την έχουν περικυκλώσει (σε ή μη εφαρμογή του δόγματος της «γαλάζιας πατρίδας» των ναυάρχων Μποστανογλου – Γιαντζι και Γκουρντενιζ), όποιος δεν το βλέπει, μάλλον ζει σε άλλο “βασίλειο” ή περιπατάει στα όμορφα μονοπάτια της φανταστικής Εδέμ”, αρέσει ή δεν αρέσει έτσι είναι, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Και τα όποια θεωρητικά σχέδια, στο βάθος του δρόμου μπορεί να καταλήξουν σε νέους εφιάλτες.
Αυτό το επισημαίνω, όπως και με τις δυο εισβολές της Τουρκίας στην Συρία (εννοώ σε Γιαραμπλους και Αφριν), καθώς και σε τμήματα του βορείου Ιράκ, ο τούρκος δεν αποχωρεί εύκολα . Ήδη αυξάνει και μεγεθύνει την γεωγραφική του επικράτεια, ήδη έχει 12 παρατηρητήρια στο συριακό Ιντλιμπ, έχει βάση στο Κατάρ, μόνιμη στρατιωτική δύναμη στο Μογκαντίσου της Σομαλίας και μικρή μονάδα στο νησάκι Σουακιν του Σουδάν/Ερυθρά Θάλασσα (προ δυο εβδομάδων /προσπαθώ να το επιβεβαιώσω). Όποιος δεν τα βλέπει αυτά χρειάζεται να επισκεφτεί επειγόντως οφθαλμίατρο και να μιλήσει με στρατιωτικό αναλυτή, να ενημερωθεί.
Ο Χουλουσί Ακάρ αυτές τις ημέρες επισκέπτεται τα κατεχόμενα μαζί με τους αρχηγούς των κλάδων, της στρατοχωροφυλακης, της ακτοφυλακής και τον αρχηγό της μυστικής υπηρεσίας ΜΙΤ. Δεν υπάρχει μέρα που να μην απειλούν με δηλώσεις για Ανατολική Μεσόγειο όλοι τους.
Η Εθνική Φρουρά μετά από χρόνια έχει βελτιώσει κάποιους τομείς της, (πχ με κάποιες αγορές αυτοκινούμενων πυροβόλων από την Σερβία). Επίσης και με 2-3 μικρά πλοιάρια ανοικτής θάλασσας από το Ισραήλ, αλλά δεν παύει να αντιμετωπίζει τεραστία προβλήματα.
Η Τουρκία έχει στο έδαφος των κατεχομένων, υπολογίσιμο αριθμό υλικού και προσωπικού, η Διοίκηση των λεγόμενων «ειρηνευτικών δυνάμεων της Τουρκίας» στην Κύπρο είναι μείζων χερσαίος Σχηματισμός, επίπεδου Σώματος Στρατού, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ενισχυθεί από χερσαίους- ειδικούς σχηματισμούς της διακλαδικής διοίκησης Αιγαίου/ας πούμε της τέταρτης Στρατιάς (από Φώκαια- Ντενιζλι- Αδραμύττιο- Μουγκλα …)
Από την εποχή του μακαρίτη πατέρα μου (όταν κάποιοι που λένε κάποιες ασυναρτησίες δεν ήσαν ούτε σπουδαστές στις παραγωγικές μας σχόλες των ενόπλων δυνάμεων), κορυφαίοι μπαρουτοκαπνισμένοι στρατηγοί όπως οι αείμνηστοι Γκράτσιος- Ντάβος- Καραγιάννης-Βοριάς κ.α. είχαν ασχοληθεί σε μια τραγική χρονική περιοδο/1974-1981, με την άμυνα της Κύπρου, ας μην λησμονούμε ότι επί αείμνηστου Γεώργιου Παπανδρέου, με Υπουργό Άμυνας τον Παναγή Γαρουφαλλιά, μεταφέρθηκε κρυφά σε ένα μεγάλο βαθμό η Μεραρχία μας στην Κύπρο. Πολλοί αξιωματικοί και υπαξιωματικοί μας «βαφτίστηκαν» ως δάσκαλοι-καθηγητές- ηλεκτρολόγοι- μηχανικοί- τουριστικοί πράκτορες κ.α. Όμως ήσαν εμπειροπόλεμοι, είχαν πολεμήσει σε Γράμμο- Βίτσι, είχαν εκπαιδευτεί από τους Αμερικανούς. Κάποιοι άνηκαν στο Νατοϊκό παρακρατικό σχέδιο «κόκκινη πρόβια» κ.λπ. Όλοι είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η συνδρομή στην Κύπρο είναι παρά πολύ δύσκολη, ας μην λησμονούμε ανθρώπους μας που χάθηκαν με την πτήση «Νίκη», και τις διάφορες αποστολές των πλοίων «Φαέθων ,…, (δεν επιθυμώ εδώ να περάσω σε λεπτομέρειες), επέδειξαν τεράστια γενναιότητα, ξεχωριστή, αλλά δυστυχώς το αποτέλεσμα και μόνο μετράει.
Είναι εκτός τόπου και χρόνου κάποιοι απόστρατοι κλπ να φέρνουν σε εμφανίσεις τους ως παράδειγμα τον πόλεμο των 74 ημερών στο νότιο ατλαντικό το1982, δηλαδή για τα νησιά Φώκλαντ/Μαλβινας… Πρώτα από όλα μιλάμε για την Μ. Βρετανία που και τότε είχε υπολογίσιμο αριθμό πλοίων, ναυτική αεροπορία κ.α., είχε τεράστια ισχύ πυρός, καθώς και πυρηνικό υποβρύχιο/αποτρεπτικά κοντά στο νησιωτικό σύμπλεγμα.
Η αείμνηστη Θάτσερ είχε ως ένα βαθμό την υποστήριξη των ΗΠΑ σε στρατηγικές και άλλες πληροφορίες στο νότιο Ατλαντικό. Το Λονδίνο είχε την «υποστήριξη» της χούντας του Πόνεσε στην Χιλή , που ήταν περιφερειακά ανταγωνιστική της χούντας των Γκαλτιερι-Μενεντεζ- Ανταγια- Κρεσπο κ.α. στο Μπουένος Άιρες.
Η αεροναυτική δύναμη της Μ. Βρετάνιας σε μια τεράστια απόσταση κινήθηκε με υπάρχουσες ενδιάμεσες βάσεις σε Γιβραλτάρ και στο σύμπλεγμα νήσου Ανάληψης/Αγίας Ελένης/ Τριστάν Ντε Κούνια. Είναι επιεικώς απαράδεκτο κάποιοι να ισχυρίζονται, σε μικρογραφία υποστασιακή, ότι μπορούμε από το Καρπάθιο πέλαγος μέχρι την Πάφο και τον Χλωρακα να κάνουμε τα ίδια.
Σε περίπτωση σύρραξης οι τούρκοι με μαζικά αεροπορικά πλήγματα θα έχουν κονιορτοποιήσει την αεροπορική βάση Πάφου και τη ναυτική βάση στο Μαρι. Η Κύπρος δεν διαθέτει εκτεταμένη αεράμυνα, έχει αρκετά καλά ρωσικά σημειακά και κάτι παραπάνω αντιαεροπορικά, αλλά όχι ικανά να αποτρέψουν μαζικές αεροπορικές προσβολές. Η όποια παρουσία ελληνικών αεροσκαφών στην περιοχή της ανατολικής μεσόγειου αντέχει λίγα λεπτά, δεν διαθέτουμε στόλο αεροσκαφών ανεφοδιασμού. Επίσης οι συμφωνίες μας με Ισραήλ και Αίγυπτο είναι περιορισμένης εμβέλειας, δεν έχουμε εξασφαλίσει δικαιώματα στις αεροπορικές βάσεις Τελνοφ- Χατζεριμ- Νεβατιμ στο Ισραήλ, ούτε ελλιμενισμό πλοίων στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, μην συγκρίνουμε ανόμοιες περιπτώσεις. Ο ενιαίος αμυντικός χώρος από το 1995-2000 κάλυπτε κάποια ζητήματα, αεροπορικές επαφές, ασκήσεις ειδικών δυνάμεων, επισκέψεις πλοίων σε κυπριακά λιμάνια και τόνιζε με την άσκηση «Νικηφόρος-Τοξότης» το φρόνημα του ελληνισμού της Κύπρου.
Οι τούρκοι από το Νταλαμαν μέχρι το Ιντσιρλικ- Άδανα είχαν και έχουν τα τεχνολογικά και γεωγραφικά πλεονεκτήματα, ρεαλιστικά να βλέπουμε τα πράγματα, όχι φαντασιοπληξίες…. με το να γίνονται κοινές ασκήσεις “Μέδουσα” με Αίγυπτο, “Αργοναύτες” με Γαλλία και “Γεδεών- Ονησιφόρος’’ με το Ισραήλ σήμερα δεν αλλάζεις τον επιθετικό τουρκικό σχεδιασμό και κάτι άλλο, η Ελλάδα έχει και αλλά μέτωπα ανοικτά ….που “αιμορραγούν” σε Αιγαιο ως και ύπουλες κινήσεις στην ακριτική Θράκη.
Η διάταξη των δυνάμεων της Εθνικής Φρουράς είναι αμυντική και ως ένα οριακό βαθμό αποτρεπτική, αλλά δεν μπορεί να ανατρέψει την πραγματικότητα.
Κάποιοι στρατιωτικοί στην Κύπρο μιλάνε εκ του ασφαλούς. Την «σήμερον ημέρα» επικρατείς σε επιχειρήσεις διακλαδικά, μόνο με ναυτικό δεν κερδίζεις πολέμους, μόνο με αεροπορία ακόμα και οι αμερικανοί δεν κερδίζουν πολέμους, πρέπει να πατήσεις στο έδαφος (εκτός αν ενεργείς σε φάση υβριδικού πολέμου και δόγματος Βαλερί Γκερασίμωφ ), όσοι τα βλέπουν διαφορετικά, θα τους συνιστούσα να διαβάσουν το εκπληκτικό βιβλίο του αναλυτή Ρόμπερτ Πάϊπ «bombing to win», για να αντιληφθούν πως η κορυφαία αεροπορική δύναμη στον πλανήτη, αυτή των ΗΠΑ, δεν κατάφερε μέσω «coercion» σε επιχειρήσεις να επιβάλλει την θέληση της.
Ούτε και στον πόλεμο του Κοσσόβου το 1999 αν δεν απειλούσαν άμεσα οι αμερικανό-βρετανοί με χερσαία εισβολή στο Κόσσοβο, από Αλβανία και Σκοπιά κατά της τρίτης σερβικής στρατιάς, οι από αέρος επιτυχίες τους ήσαν περιορισμένες. Επίσης οι ζώνες εναέριου αποκλεισμού / «northern – southern watch», στο βόρειο και νότιο Ιράκ από το1991 ως το 2003 δεν προκάλεσαν την κατάρρευση του αθλίου Σανταμικου καθεστώτος.
Αυτή επήλθε χάρη στην εισβολή του 2003, όταν κατελήφθησαν οι ιρακινές πόλεις και φυσικά η Βαγδάτη. Και μην ξεχνάμε ότι οι πόλεμοι τέταρτης και πέμπτης γενιάς είναι σήμερα διαφορετικοί (ας μην αναφερθώ σε πολέμους Βιετνάμ – Βοσνίας – Τσετσενίας …), και δεν είμαι πεπεισμένος ότι έχουν μελετηθεί από διαφόρους σε βάθος, πάντοτε έλεγα σε εκατοντάδες διαλέξεις μου ότι στην Ελλάδα επιφανειακά ή και καθόλου δεν ασχολούμαστε με τα «lessons learned».
Άρα να προσέχουμε τι λέμε – τι ισχυριζόμαστε και τι κάνουμε
Δρ. Αθανάσιος Δρούγος
Διεθνολόγος – Στρατηγικός Αναλυτής
Ειδικός στα Θέματα Παγκόσμιας Ασφάλειας
