Γράφει ο Δρ Αθανάσιος Ε.Δρούγος
Διεθνολόγος-Γεωστρατηγικός Αναλυτής
Οι εξελίξεις είναι στα πλαίσια της βασικής μου θέσης ότι το μόνο χαρτί της Τουρκίας είναι η πίεση που μπορεί να ασκεί στη Ρωσία με το θέμα των ΣΤΕΝΩΝ.
Με αυτό το χαρτί η Τουρκία μπόρεσε να ανακατευτεί στη Συρία, αυτό το ίδιο χαρτί αξιοποιεί και στη Λιβύη. Η Ρωσία είναι υποχρεωμένη να κάνει accommodation στις τουρκικές θέσεις προκειμένου να συνεχίσει να έχει πρόσβαση στη Μεσόγειο (αλλά και να μπορεί να ελπίζει ότι θα κρατά το ΝΑΤΟ έξω από τη Μαύρη Θάλασσα). Ο Ερντογκάν παίζει πολύ καλά με αυτό το χαρτί. Αν δεν είχε ενδιαφερθεί η Τουρκία για την κυβέρνηση της Τρίπολης, το πιθανότερο είναι να είχε ήδη επικρατήσει ο Χαφτάρ.
Επομένως οι εξελίξεις διαμορφώθηκαν στη συνάντηση Πούτιν-Ερντογκάν. Και παρόλο που, φαινομενικά τουλάχιστον, όλοι ήταν εναντίον της Τουρκίας (περιλαμβανομένων των Γάλλων και των Ιταλών), με ένα νεύμα του Πούτιν η Τουρκία επέβαλε την αντζέντα της, ίδιο σενάριο δηλαδή με την τρίτη εισβολή του Ταγίπ στη Συρία!. Επιπλέον απέκτησε και λόγο στο Λιβυκό, έγινε και συνομιλητής από το πουθενά ! (Όπως με τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου απέκτησε λόγο στο Κυπριακό ως μη όφειλε). Ειδικότερα ο Πούτιν επιβλήθηκε τόσο στο Σίσσι, όσο και στον ίδιο το Χαφτάρ (ο οποίος μόλις λίγα εικοσιτετράωρα νωρίτερα δήλωνε ότι δε θα σεβαστεί εκεχειρίες…) και τους έβαλε να κάτσουν ήσυχα και να αρχίσουν διαπραγματεύσεις.
Το ερώτημα είναι πόσο θα διαρκέσει η εκεχειρία, αν και πότε θα ξεκινήσουν πάλι οι συγκρούσεις ή αν θα γίνει ανάπτυξη ειρηνευτικών δυνάμεων που θα παρεμβληθούν ανάμεσα στους εμπολέμους. Και ποιά θα ήταν η δομή μας τέτοιας δύναμης (θα ήταν υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, ή υπό τουρκο-ρωσική διοίκηση κατά τα πρότυπα των κοινών περιπολιών στη Συρία).
Ο Χαφτάρ έχει επιτυχίες στο πεδίο της μάχης και θα προτιμούσε τη συνέχιση των συγκρούσεων. Όμως οι επιτυχίες του δεν είναι δικό του επίτευγμα, αλλά αποτέλεσμα της βοήθειας που λαμβάνει έξωθεν από την Αιγυπτο ,τα Εμιράτα και τους Ρώσους μισθοφόρους . Άρα δεν μπορεί να κάνει αυτό που θα ήθελε.
ΥΓ Πριν πάει ο Πούτιν στο ραντεβού του με τον Ερντογκάν, λέγεται ότι επισκέφτηκε αιφνιδιαστικά και μυστικά τη Δαμασκό. Ίσως η επίσκεψη αυτή να έπαιξε ρόλο στο ότι δεν σημειώθηκαν απόπειρες επίθεσης κατά του Ισραήλ από ιρανικά και φιλοϊρανικά στοιχεία που δρουν σε συριακό έδαφος, μετά το χτύπημα κατά Σουλεϊμανί. Το Ισραήλ είναι συνήθης στόχος σε τέτοιες περιπτώσεις. Όμως ο Πούτιν έχει δεσμευτεί στο Νετανιάχου να μην επιτρέψει τέτοια πράγματα (γι αυτό εξάλλου ο συριακός εναέριος χώρος δεν είναι και ιδιαίτερα “κλειστός” για την ισραηλινή αεροπορία, η οποία επιτίθεται συστηματικά κατά των δικτύων του Ιράν στη Συρία).
