.
Δρ Αθανάσιος Ε. Δρούγος
Διεθνολόγος-Γεωστρατηγικός Αναλυτής
Απαρατήρητη πέρασε μία ιδιαίτερα σημαντική και υψηλόβαθμη πολιτικό- στρατιωτική παρουσία-που σπάνια συμμετέχει σε τέτοιες υψηλού επιπέδου συζητήσεις όπως αυτές του περασμένου σαββατοκύριακου στη Γενεύη για τον πόλεμο στην Ουκρανία- και ήταν για πρώτη φορά του ανώτατου διοικητή των συμμαχικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ ως και των σταθμευόντων αμερικανικών δυνάμεων στην Ευρώπη (δηλαδή του SACEUR και της USEUCOM ) αμερικανού πτεράρχου Αλέκσις Γκρίνγουιτς που ήταν ενταγμένος στη σύνθεση της αντιπροσωπείας των ΗΠΑ υπό τον υπεξ Μάρκο Ρούμπιο.
Ο συγκεκριμένος ανώτατος αξιωματικός θεωρείται αυθεντία στα θέματα Ουκρανίας και Ρωσίας,γνωρίζει τα διασυμμαχικά ζητήματα από τον Αρκτικό μέχρι την ανατολική Μεσόγειο,και όπως ανέφεραν πηγές της ανώτατης διοίκησης του ΝΑΤΟ στο Βέλγιο στον υπογραφοντα, ο πτέραρχος της USAF διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στον εξοπλισμό των Ουκρανικών ενοπλων δυνάμεων,στη στοχοποίηση των Ρωσικών κατοχικών μονάδων και βάσεων,στην ακτινογράφηση της γραμμής των Ουκρανών στο Ντόνετσκ,στο πέρασμα των ευαίσθητων πληροφοριών στο Κίεβο,ενώ είχε και κατ ιδίαν κρίσιμη συνάντηση για τις αμέσως προσέχεις εξελίξεις με τον αρχηγό του ουκρανικού γενικού επιτελείου στρατηγό Χνάτοφ.
Ουκρανία και οι ΗΠΑ συμφώνησαν στην πλειονότητα των διατάξεων ενός νέου προτεινόμενου ειρηνευτικού σχεδίου των ΗΠΑ, ενώ τα πιο πολιτικά ευαίσθητα ζητήματα – συμπεριλαμβανομένου του εδαφικού καθεστώτος και της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ – έχουν τεθεί στην άκρη για άμεση συζήτηση μεταξύ των προέδρων Βολοντίμιρ Ζελένσκι και Ντόναλντ Τραμπ. όπου η επιμέρους καταγραφή και ανάλυση των ανωτέρω δυο ενοτήτων εμπίπτει στις εισηγήσεις του Αμερικανού πτεράρχου που απόλυτα δικαιολογεί την παρουσία του.
Μεταξύ αυτών των προτάσεων που αναθεωρήθηκαν ήταν εκείνες που αφορούσαν το μέγεθος των ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας, τον έλεγχο του πυρηνικού σταθμού Ζαπορίζια, τη μορφή των ανταλλαγών κρατουμένων και την επιστροφή των παιδιών που κρατούνται από τους Ρώσους(ορφανά και μη)
Τα δύο λοιπόν βασικά ζητήματα «αφαιρέθηκαν από τις αγκύλες» σκόπιμα και αφέθηκαν σε προεδρικό επίπεδο: δηλαδή το ζήτημα των ελεύθερων εδαφών(γραμμή Κραματόρσκ-Σλαβιάνσκ) και η προτεινόμενη συνταγματική κατοχύρωση της μη ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ η οποία έχει πολιτικές,διπλωματικές και στρατιωτικές επιπτώσεις.
Επίσης-σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες μας- έγιναν και σχετικές προτάσεις για την ένταξη της Λευκορωσίας στο Ειρηνευτικό Σχέδιο για την Ουκρανία ,λόγω των συνόρων της με Ουκρανία,Πολωνία και Βαλτικές χώρες.Η Λευκορωσία δεν πρέπει να παραβλέπεται στις τρέχουσες συζητήσεις σχετικά με τη μορφή που πρέπει να λάβει μια ειρηνευτική διευθέτηση στην Ανατολική Ευρώπη. Μια πηγή ανέφερε ότι η αμερικανική πλευρά πιστεύει ότι «οι επόμενοι μήνες θα είναι πολύ κρίσιμοι.
Πρόσθετο πλαίσιο ασφαλείας με βάση το Άρθρο 5 του ΝΑΤΟ
Ωστόσο, η αμερικανική αντιπροσωπεία έφτασε με ένα πρόσθετο έγγραφο – μια συμφωνία-πλαίσιο για τις εγγυήσεις ασφαλείας για την Ουκρανία, με βάση τις αρχές του Άρθρου 5 του ΝΑΤΟ. Το κείμενο περιγράφει τρεις βασικές διατάξεις: ότι σε περίπτωση νέας ρωσικής επίθεσης, ο πρόεδρος των ΗΠΑ μπορεί να αναπτύξει στρατιωτικές δυνάμεις, να παρέχει πληροφορίες και υλικοτεχνική υποστήριξη, καθώς και να λάβει οικονομικά και διπλωματικά μέτρα που κρίνονται κατάλληλα και ότι τα μέλη του ΝΑΤΟ, μαζί με τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία, την Πολωνία και τη Φινλανδία, θα ενεργούν σε συντονισμό με τις ΗΠΑ
Επόμενη φάση: πειθώ της Ρωσίας
Όταν το Κίεβο και η Ουάσινγκτον οριστικοποιήσουν τα υπόλοιπα σημεία – και οι ΗΠΑ ευθυγραμμίσουν βασικές διατάξεις με τους Ευρωπαίους εταίρους – οι Αμερικανοί διαπραγματευτές θα προχωρήσουν στη συνέχεια στην παρουσίαση του σχεδίου στη Μόσχα χρησιμοποιώντας μια στρατηγική που περιγράφεται από πηγές ως «το καρότο και το μαστίγιο».
Σύμφωνα με αυτήν την προσέγγιση, η Ουάσινγκτον θα προσπαθήσει να πείσει τη Ρωσία να αποδεχτεί το πλαίσιο διατηρώντας παράλληλα την πίεση μέσω πιθανών κυρώσεων και διπλωματικής πίεσης . Στο Κρεμλίνο, οι αξιωματούχοι συνεχίζουν να τηρούν αυτό που περιγράφεται ως σοβιετικού τύπου διπλωματική λογική, όπου οποιαδήποτε παραχώρηση ή συμβιβασμός θεωρείται ένδειξη αδυναμίας ή ήττας.
