Οι προεδρικές και κοινοβουλευτικές εκλογές στην Τουρκία είναι πάρα πολύ κρίσιμες ως και καθοριστικής σημασίας με προεκτάσεις και επιπτώσεις στο εσωτερικό της χώρας καθώς και σε Μεσογειακό, Μεσανατολικό, Ευρασιατικό και Ευρωατλαντικό πλαίσιο.
Ειδικότερα η έντονα πιθανολογούμενη και διαφαινόμενη εξέλιξη για επανεκλογή Ερντογάν στο προεδρικό αξίωμα είτε στην πρώτη αναμέτρηση είτε σε επαναληπτική αντιπαράθεση με τον δεύτερο στις 8 Ιουλίου) αναμένεται να επηρεάσει πολύπλευρα τις εξελίξεις στο Συριακό, στο Κουρδικό, τις διμερείς σχέσεις της Άγκυρας με την Μόσχα, τις εντός Μουσουλμανικού κόσμου διεργασίες, τις σχέσεις με την ΕΕ, αλλά ακόμα πιο έντονα τις πολιτικό -στρατιωτικές επαφές με τις ΗΠΑ και την Ατλαντική Συμμαχία, οι οποίες τα τελευταία 2-3 χρόνια βρίσκονται σε μία πολύ λεπτεπίλεπτη φάση, με αβέβαιο το μέλλον τους.
Την ίδια στιγμή η κατάσταση στο εσωτερικό της Τουρκίας είναι αρκετά διχαστική με το κυβερνών κόμμα AKP να παραμένει πρώτο και επί 16 χρόνια επικυρίαρχο στην πολιτική σκηνή αλλά η εγωπαθής πολιτική του Ερντογάν και ο απίστευτος αυτοθαυμασμός του έχουνε προκαλέσει τα τελευταία χρόνια σημαντικές αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας (που βρίσκεται για περίπου 23 μήνες σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης και περιορισμού στα ανθρώπινα δικαιώματα και στις ατομικές ελευθερίες), ενώ το Κουρδικό ζήτημα μετά το 2015 που διεκόπη ο διάλογος να βρίσκεται σε οριακή φάση που αναμφίβολα επηρεάζεται από την χαώδη κατάσταση που επικρατεί στην βόρεια Συρία, όπου είναι εμφανής και έντονη η στρατιωτική παρουσία της Άγκυρας δυτικά του Ευφράτη μέσω των επιχειρήσεων “Ασπίδα του Ευφράτη” και “Κλάδος ελιάς”.
Προσωπικά εκτιμώ ότι η συνέχιση της παρουσίας του Ερντογάν στο πολιτικό σκηνικό (ακόμα και στην περίπτωση που δεν θα ελέγχει το AKP πλήρως την Εθνοσυνέλευση) ως και η συνεχής προσπάθεια του να καταστήσει την χώρα υπολογίσιμη δύναμη με διεθνή και ηγετικό ρόλο σε όλες τις περιφερειακές ζώνες, θα συνεχισθεί και θα ενταθεί με αποτέλεσμα να πολλαπλασιαστούν οι κίνδυνοι και οι απειλές για τις γειτονικές χώρες (Ελλάδα-Κύπρος-Συρία-Ιράκ).
Τα ενισχυμένα και πολλαπλά στρατιωτικά προγράμματα, η καθολική αναβάθμιση της Τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας, η παρουσία της χώρας του σε πυρηνική τεχνολογία και ενέργεια, τα Φαραωνικά σχέδια στο εσωτερικό, η συμμετοχή της Άγκυρας σε διαστημικά προγράμματα, η ενεργός εμπλοκή του κατά της διεθνούς τρομοκρατίας, καθώς και τα προεδρικά ταξίδια σε όλες τις ηπείρους εκτιμάται ότι θα έχουνε συνέχεια. Οι σχέσεις με την ΕΕ θα έχουνε ‘σκαμπανεβάσματα” κι όχι αποτέλεσμα, ενώ θα προσπαθήσει, αλλά είναι άγνωστο αν θα πετύχει να “πατάει σε δύο βάρκες ταυτόχρονα”. Αμερικανοί και Ρώσοι για πολλούς και ευνόητους λόγους ελίσσονται μαζί του, αλλά η πολιτική του έχει προκαλέσει πολλά προβλήματα ως και εχθρούς στο Δυτικό στρατόπεδο. Πάντως δεν υπάρχει περίπτωση να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ.
Σε ότι αφορά την χώρα μας και την Κύπρο εκτιμώ ότι θα συνεχιστούν ως και ενδυναμωθούν οι αεροναυτικές προκλήσεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο ειδικά σε ενεργειακά τεμάχια της ΑΟΖ που δεν έχουνε αδειοδοτηθεί. Οι πιέσεις στην χώρα μας θα αυξηθούν με αιχμές την περίπτωση Γκιουλενικών που έχουνε καταφύγει στην Ελλάδα, τους δυο ομήρους στρατιωτικούς μας στην Αδριανούπολη (για κάποιο διάστημα), τα “αμφισβητούμενα” νησίδια και βραχονησίδες, ως και το προσφυγικό. Επειδή είναι σε εξέλιξη μια ρεβιζιονιστική πολιτική από πλευράς ‘Άγκυρας σε συνδυασμό και με την εντονότατη πολιτική του παρουσία και τα εκρηκτικά εξοπλιστικά προγράμματα της γείτονος (που μας έχουνε φέρει σε μειονεκτική θέση) δεν είμαι αισιόδοξος και παραμένω ιδιαίτερα ανήσυχος…
Δρ. Αθανάσιος Δρούγος
Διεθνολόγος – Στρατηγικός Αναλυτής
Ειδικός στα Θέματα Παγκόσμιας Ασφάλειας
