Αν κοιτάξει κάποιος τον παρακάτω πίνακα, θα καταλάβει αμέσως ποιος είναι ο τελικός ΑΝΣΚ (αντικειμενικός σκοπός) του Πούτιν στην τρέχουσα επιχείρηση «ανακατάληψης» της Ουκρανίας.
Όπως παρατηρείτε, η Ρωσία κατέχει μόνο ένα μικρό ποσοστό στην ΑΟΖ της Μαύρης θάλασσας, ενώ το μείζον ανήκει σε χώρες μέλη του NATO και χώρες που επιθυμούν την ένταξη (Γεωργία, Ουκρανία).
Στο πόλεμο του 2008, η Ρωσία είχε καταφέρει να αποσχίσει και αποδεχτεί ως ανεξάρτητα κράτη την Νότια Οσετία και την Απχαζία, στα παράλια της Μαύρης θάλασσας.
Η στόχευση λοιπόν είναι η επικράτηση στο συγκεκριμένο θαλάσσιο χώρο, δια της αυξήσεως της Ρωσικής ΑΟΖ. Γι’ αυτό εκτιμώ ο Πούτιν στη εν εξελίξει επιχείρηση, θα επιδιώξει να αποκόψει (καταλάβει) τη παραλιακή γραμμή της Ουκρανίας, μέχρι την Οδησσό. Αυτός είναι ο τελικός ΑΝΣΚ!!!
Όπως αναφέρει ο Stephen Blank, συνεργάτης του UkraineAlert, Senior Fellow στο Αμερικανικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής, το 2016, προειδοποιώντας το NATO , «ο Πούτιν, με την τότε προσάρτηση της Κριμαίας, άλλαξε την κατάσταση ασφαλείας στη Μαύρη Θάλασσα, προς όφελός του».
Η Μόσχα κατέλαβε τις ουκρανικές ενεργειακές εγκαταστάσεις στη Μαύρη Θάλασσα και δημιούργησε μια συνδυασμένη δύναμη όπλων από ξηρά, θάλασσα, αέρα και ηλεκτρονικές δυνάμεις, που όπως παραδέχονται οι ηγέτες του ΝΑΤΟ είναι πλήρως ικανές να αρνηθούν την πρόσβαση των δυνάμεών του, στη Μαύρη Θάλασσα, κατά τη διάρκεια μιας σύγκρουσης. Ανέπτυξε επίσης πυρηνικά όπλα στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και ένα δίκτυο δυνατοτήτων άρνησης περιοχής και πρόσβασης (A2/AD) κατά του ΝΑΤΟ τόσο στην ανατολική Μεσόγειο γύρω από τη Συρία όσο και στον Καύκασο.
Ο Ταγίπ Ερντογάν, είχε επισημάνει τότε, ότι η Ρωσία βρίσκεται σε καλό δρόμο για τη μετατροπή της Μαύρης Θάλασσας σε ρωσική λίμνη.
Έκτοτε η Τουρκία περικυκλώθηκε στα βόρεια, νότια και ανατολικά από ρωσικά στρατεύματα στην Κριμαία, άλλες περιοχές στην Ουκρανία, στη Συρία και στον Καύκασο. Η ενεργειακή εξάρτηση όλων των παράλιων χωρών, από το ρωσικό αέριο, ευνοεί τη δημιουργούμενη ανισορροπία στη περιοχή.
Σε αντιπερισπασμό άρχισαν να αναπτύσσονται περιφερειακές συνεργασίες, σε αμυντικό και οικονομικό πεδίο, όπως οι στενές σχέσεις Ουκρανίας και Τουρκίας.
Ωστόσο, μια ρεαλιστική εκτίμηση θα παραδεχόταν ότι αυτά τα σχέδια, περιφερειακής συνεργασίας, αν και εξαιρετικά λογικά, αντιμετωπίζουν σοβαρά εμπόδια, κυρίως λόγω των διαφορών μεταξύ των τοπικών κρατών και της αντίθεσης των μεγάλων δυνάμεων, αλλά και της αδιαφορίας των Ευρωπαίων εταίρων να υποστηρίξουν αυταρχικά καθεστώτα και πρακτικές (Πολωνία, Ουκρανία, Τουρκία).
Συνεχίζοντας την ανάλυσή του,ο Stephen Blank,αναφέρει ότι και η Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρο της ρωσικής προσοχής προκειμένου να αποτραπεί η περαιτέρω ενσωμάτωσή της στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Πάγια πρακτική των Ρώσων η αποσταθεροποίηση της Ελλάδας πουτελικά απέτυχε, καθώς η εμβάθυνση των Ελληνοαμερικανικών σχέσεων και η οικονομική βελτίωση, συνέβαλλαν στην αποτυχία των ρωσικών σχεδιασμών.
Η Μόσχα έχει επίσης εκφοβίσει επιτυχώς τη Βουλγαρική κυβέρνηση σε βαθμό που αρνήθηκε δημόσια να συμμετάσχει σε κάθε είδους περιφερειακή οργάνωση ασφάλειας και ναυτική συμφωνία.
Μετά τη κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους στη Συρία, εκτιμάται ότι ζητήθηκε από τη Ρωσική πλευρά, ως όρος της επαναπροσέγγισης, η απουσία δημιουργίας περιφερειακής οργάνωσης ασφάλειας στη Μαύρη Θάλασσα και η παρακίνηση της Τουρκίας να διατηρήσει την πολιτική της να κρατά το ΝΑΤΟ έξω από τη Μαύρη Θάλασσα σε καιρό ειρήνης.
Όπως αναφέρει σε εκτενή ανάλυση του ο Paul Stronski , στο Carnegie, η Μόσχα βλέπει την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας ως ζωτικής σημασίας για τη γεωοικονομική στρατηγική της.
Έχοντας πλήρη επίγνωση της πιθανότητας ροής της αστάθειας από τη Μέση Ανατολή στη Ρωσία -ιδιαίτερα στον Βόρειο και Νότιο Καύκασο- η Ρωσία βλέπει επίσης αυτό το υδάτινο σώμα ως μια σημαντική ζώνη ασφαλείας, προστατεύοντάς την από την αστάθεια που θα μπορούσε να προέλθει από νοτιότερα.
Τις δύο δεκαετίες που ακολούθησαν τον Ψυχρό Πόλεμο, η Ρωσία , έχασε την επιρροή της στη Μαύρη Θάλασσα και έτσι δημιουργήθηκε κίνδυνος αλλαγής της περιφερειακής ισορροπίας προς όφελος του ΝΑΤΟ.
Διατήρησε τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους του στόλου της Μαύρης Θάλασσας της Σοβιετικής Ένωσης, που μοιράστηκε με την Ουκρανία και της επετράπη η μίσθωση του λιμανιού της Σεβαστούπολης ως βάση του στόλου.
Όμως η Μόσχα αντιμετώπισε τον ανταγωνισμό από την Τουρκία, η οποία ξεκίνησε μια στρατηγική προσέγγισης πρώην σοβιετικών κρατών, ιδιαίτερα χωρών με τουρκόφωνους πληθυσμούς, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας, όπου η Άγκυρα υπήρξε ειλικρινής υπέρμαχος των δικαιωμάτων των Τατάρων της Κριμαίας.
Η Μόσχα πιστεύει ότι οι απειλές από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια και είναι κάτι περισσότερο από περιφερειακός κίνδυνος. Η εγγύτητα της Μαύρης Θάλασσας στη ρωσική καρδιά σημαίνει ότι ένα σημαντικό μέρος της ευρωπαϊκής Ρωσίας θα μπορούσε να βρίσκεται εντός της εμβέλειας των αμερικανικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς στη θάλασσα και στην ξηρά.
Η Ρωσία χρησιμοποίησε έκτοτε την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 και την επακόλουθη συσσώρευση δυνατοτήτων ναυτικής, επίγειας και αεράμυνας για να διορθώσει αυτή την αδυναμία.
Η Ρωσία έχει προφανή μειονεκτήματα στη Μαύρη Θάλασσα, καθώς, όλα τα πλοία που εισέρχονται ή φεύγουν από τη Μαύρη Θάλασσα πρέπει να περάσουν από τα ελεγχόμενα από την Τουρκία στενά του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων.
Η ρωσοτουρκική προσέγγιση μπορεί να είναι η πιο αξιοσημείωτη αλλαγή στην περιφερειακή δυναμική της Μαύρης Θάλασσας την τελευταία δεκαετία. Ωστόσο, η Τουρκία παραμένει ένας αναξιόπιστος εταίρος για τη Μόσχα, με μακρά παράδοση αντίπαλων σχέσεων με τη Ρωσία.
Όσον αφορά στις τρέχουσες επιχειρήσεις, κατάφερε μέσω καναλιών του Βόλγα και Ντόν, να διοχετεύσει αριθμό πολεμικών σκαφών από τη Κασπία στη Μαύρη θάλασσα, ενισχύοντας τον εκεί στόλο της, ενώ με την έκδοση NOTAM, στις θαλάσσιες περιοχές της Κριμαίας, της Αζοφικής θάλασσας και των παραλίων της Ουκρανίας, δημιούργησε τις αναγκαίες συνθήκες και προϋποθέσεις μιας ευρείας επιχείρησης, περιορίζοντας τις κινήσεις των πλοίων του NATO.
Παρακολουθείστε σύντομο βίντεο : https://www.youtube.com/watch?v=rD7bLnkJTBE
Τέλος, το ΝΑΤΟ δέχεται όλο και περισσότερο τη Ρωσία ως τον κύριο αντίπαλό του. Αυτό ενίσχυσε τις εκκλήσεις για μια πιο ισχυρή δυτική στρατηγική έναντι της Ρωσίας, ιδιαίτερα στη Μαύρη Θάλασσα και τη νοτιοανατολική Ευρώπη. Αντιμετωπίζοντας, λοιπόν αυτές τις προκλήσεις, η Ρωσία είναι απίθανο να υποχωρήσει και θα υπερασπιστεί σθεναρά τη θέση της. Τώρα θα αποδειχθεί αν το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, είναι εγκεφαλικά ή ίσως και κλινικά νεκρό.
Απόστολος Τσιμογιάννης
Ο Απόστολος Τσιμογιάννης είναι Υποστράτηγος (ε.α), με μεγάλη επιτελική και διοικητική εμπειρία στον τομέα των Millitary Logistics. Έχει υπηρετήσει σε ανάλογη επιτελική θέση του NATO/NSPA και εξειδικεύεται σε θέματα Ευρασίας – Ινδοειρηνικού. Είναι τακτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Logistics.
