Δρ Αθανάσιος Ε. Δρούγος
Διεθνολόγος-Γεωστρατηγικός Αναλυτής
Στις 24 Απριλίου, η Ουκρανία και οι δυτικοί υποστηρικτές της σε όλο τον κόσμο ανακουφίστηκαν όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν υπέγραψε ένα πολυαναμενόμενο νομοσχέδιο εξωτερικής βοήθειας που παρέχει περισσότερα από 61 δις δολ σε στρατιωτική βοήθεια στο Κίεβο Ενώ το νομοσχέδιο ήταν “παγιδευμένο” για μήνες στους πολιτικούς διαδρόμους της Ουάσιγκτον, η θέση της Ουκρανίας στο πεδίο της μάχης έμοιαζε όλο και πιο επισφαλής, με τις δυνάμεις της να φθίνουν κυριολεκτικά από πυρομαχικά καθώς η Ρωσία αναμενόταν να εξαπολύσει μια νέα επίθεση. Η κατάσταση προκάλεσε έναν αυξανόμενο τύμπανο ζοφερών αξιολογήσεων από ανώτερους αξιωματούχους ασφαλείας. “Η πλευρά που δεν μπορεί να αντεπιτεθεί χάνει”, προειδοποίησε ο Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής του ΝΑΤΟ/SACEUR-USEUCOM στρατηγός Κρίστοφερ Κάβολι.
Οι εσωτερικές εκτιμήσεις του Λευκού Οίκου ήταν ακόμη πιο ζοφερές. Ακόμη και ο συνήθως αισιόδοξος πρόεδρος της Ουκρανίας, Zελένσκι προέβλεψε ότι η Ουκρανία ‘θα χάσει τον πόλεμο” χωρίς πρόσθετη Αμερικανική υποστήριξη. Με τη στρατιωτική βοήθεια, η Ουκρανία έχει τώρα μια “ευκαιρία μάχης.” .Η πρόσφατη διαμάχη για το πακέτο βοήθειας χτυπά την καρδιά του στρατηγικού παραδόξου που μαστίζει τη στρατηγική του Μπάιντεν έναντι της Ουκρανίας. Από τη μία πλευρά, ο Μπάιντεν έχει επισημάνει ότι “η δέσμευσή μας για την Ουκρανία δεν θα αποδυναμωθεί’ και ότι η υποστήριξη των ΗΠΑ θα υπάρχει ‘για όσο χρόνο χρειαστεί”. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, η κυβέρνηση Μπάιντεν ανησυχεί σταθερά για την κλιμάκωση και την προοπτική μιας άμεσης αντιπαράθεσης με μια πυρηνικά οπλισμένη Ρωσία. Αν κριθούν ανεξάρτητα, και οι δύο είναι αξιέπαινοι στόχοι — αλλά μαζί, αυτοί οι στόχοι λειτουργούν όλο και περισσότερο σε διασταυρούμενους σκοπούς.
Η στρατηγική της κυβέρνησης Μπάιντεν για την Ουκρανία ήταν η ιδέα ότι, στον πυρήνα του, το Κίεβο (υποστηριζόμενο από τη συλλογική δύναμη της Δύσης)είχε το χρόνο με το μέρος του. Αφού η Ουκρανία κέρδισε απέναντι στην αρχική Ρωσική εισβολή, αυτό φάνηκε να ισχύει. Η Ουκρανία είχε κινητοποιήσει πλήρως την κοινωνία της για να πολεμήσει από την αρχή, ενώ η Ρωσία (τουλάχιστον αρχικά) όχι. Οι Ρωσικές απώλειες ήταν σημαντικές, αυξανόμενες, και σχεδόν σίγουρα υψηλότερες από ό,τι είχε προβλέψει το Κρεμλίνο. Εκατοντάδες χιλιάδες Ρώσοι εγκατέλειπαν τη χώρα. Και αυτό ήταν προτού η Ρωσία νιώσει το “δάγκωμα” των οικονομικών κυρώσεων, που χαιρετίστηκαν εκείνη την εποχή ως οι ‘πιο επιδραστικότεροι, συντονισμένοι και ευρύτεροι οικονομικοί περιορισμοί στην ιστορία”. Με την κατάσταση να φαίνεται να ευνοεί την Ουκρανία, η κυβέρνηση Μπάιντεν πίστευε ότι το Κίεβο μπορούσε να αντέξει οικονομικά τις προφυλάξεις που επέβαλε η Ουάσιγκτον στο όνομα της διαχείρισης της κλιμάκωσης ( συμπεριλαμβανομένου του περιορισμού των τύπων όπλων που έλαβε η Ουκρανία και των στόχων που της επετράπη να χτυπήσει).
Η στρατηγική θέση της Ουκρανίας γίνεται σταδιακά πιο προβληματική και η υπόθεση ότι ο χρόνος θα ευνοούσε την Ουκρανία φαίνεται όλο και πιο αμφίβολος. Όπως κατέθεσε πρόσφατα ο στρατηγός Καβόλι η Ρωσία ανασυνθέτει τον στρατό της “πολύ ταχύτερα από ό,τι υποδεικνύονταν οι αρχικές εκτιμήσεις” και ο στρατός της είναι τώρα μεγαλύτερος από ό,τι πριν από τον πόλεμο. Παρά τις κυρώσεις, η Ρωσική οικονομία σημείωσε μέτρια ανάπτυξη το 2023 και βρίσκεται σε οριακά καλό δρόμο να το κάνει και φέτος. Και ενώ η Ρωσία έχει χάσει δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες και έχει δει εκατοντάδες χιλιάδες τραυματίες, τα θύματα δεν έχουν μεταφραστεί σε αναταραχή στη Ρωσία ούτε κλόνισαν εμφανώς το αυταρχικό καθεστώς Πούτιν.
Η Ουκρανία, λιμοκτονώντας σε όπλα και πυρομαχικά, αναγκάστηκε να παραχωρήσει έδαφος στο μέτωπο της μάχης(σε Ντόνετσκ και μεθοριακή ζώνη Χαρκόβου) με τη Ρωσία να πραγματοποιεί τις πιο σημαντικές προόδους της από τον Ιούλιο του 2022 και να προετοιμάζεται υποτίθεται για μια καλοκαιρινή επίθεση. Παρόλο που τα όπλα των ΗΠΑ ρέουν ξανά τώρα, θα χρειαστεί χρόνος για να πάρουν το δρόμο τους προς το μέτωπο. Όλο αυτό το διάστημα, η Ουκρανία αιμορραγεί. Αν και οι εκτιμήσεις διαφέρουν πολύ, όλες τοποθετούν τον αριθμό των Ουκρανών που σκοτώθηκαν σε χιλιάδες. Τα στοιχεία είναι ιδιαίτερα σημαντικά δεδομένου του μικρότερου πληθυσμού της Ουκρανίας σε σύγκριση με τη Ρωσία. Μάλιστα, η Ουκρανία χρειάστηκε πρόσφατα να μειώσει την ηλικία στρατολόγησης από 27 σε 25, για να αναπληρώσει τις τάξεις της. Από μόνο του, αυτό δεν είναι ούτε καταστροφικό ούτε ασυνήθιστο.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες συνήθιζαν να στρατολογούν άνδρες σε ακόμη μικρότερες ηλικίες και εξακολουθούν να απαιτούν από άνδρες ηλικίας 18 έως 25 ετών να εγγραφούν για πιθανή στρατιωτική θητεία. Ωστόσο, η αλλαγή της Ουκρανίας στο σχέδιο πολιτικής της είναι ένα σημάδι ότι η χώρα βρίσκεται υπό αυξανόμενη πίεση. Ίσως ακόμη πιο πιεστική από τη στρατιωτική κατάσταση είναι η πολιτική δυναμική του πολέμου. Πριν από ενάμιση χρόνο, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν περισσότερη υπομονή να στηρίξουν την Ουκρανία από ό,τι πίστευαν τότε πολλοί σχολιαστές.
Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οποιαδήποτε μελλοντική βοήθεια στην Ουκρανία θα αντιμετωπίζει σημαντικά εμπόδια.
Σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις οι Αμερικανοί σήμερα χωρίζονται ισομερώς μεταξύ εκείνων που πιστεύουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες κάνουν πολύ λίγα για να βοηθήσουν την Ουκρανία και εκείνων που πιστεύουν ότι κάνουν πάρα πολλά. Η υποστήριξη για τη βοήθεια της Ουκρανίας μεταξύ των Δημοκρατικών έχει αυξηθεί απότομα από την τελευταία τέτοια δημοσκόπηση το φθινόπωρο, ενώ η υποστήριξη των Ρεπουμπλικανών έχει μείνει πίσω, έτσι ώστε η μελλοντική βοήθεια στην Ουκρανία να εξαρτάται από το ποιος θα κερδίσει στις εκλογές των ΗΠΑ. Η Ουκρανία έχει επίσης λιγότερες ευκαιρίες να αντιστρέψει το στρατηγικό αφήγημα. Με έναν άλλο πόλεμο στη Μέση Ανατολή και τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, η Ουκρανία δεν προσελκύει το ίδιο επίπεδο προσοχής των μέσων ενημέρωσης που προσελκύει κάποτε. Ενώ η Ουκρανία βυθίζοντας ένα άλλο πλοίο του Ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας ή χτυπούσε μια άλλη Ρωσική αποθήκη καυσίμων ήταν τα πρωτοσέλιδα ειδήσεων, αυτές οι ίδιες ενέργειες τραβούν λιγότερη προσοχή στα μεγάλα δυτικά καταστήματα σήμερα.Ομοίως, το Αμερικανικό κοινό δεν φαίνεται τόσο ενθουσιασμένο από τις ομιλίες του Ζελένσκι όσο κάποτε.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι αν συνεχιστούν οι τάσεις, ο πολιτικός αγώνας για την επόμενη δόση της βοήθειας της Ουκρανίας -όποτε αυτό είναι δυνατόν- μπορεί να είναι ακόμη πιο έντονος από τον προηγούμενο. Δεν είναι όλα τα νέα άσχημα. Η Ευρωπαϊκή υποστήριξη παραμένει ισχυρή και αυξάνεται σταθερά. Ορισμένες χώρες -συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας και της Λιθουανίας- έχουν ακόμη και σηματοδοτήσει ότι είναι ανοιχτό στη δέσμευση χερσαίων δυνάμεων στη σύγκρουση, ενώ άλλες -όπως η Βρετανία και η Νορβηγία- είναι πολύ πιο πρόθυμες από τις Ηνωμένες Πολιτείες να αφήσουν την Ουκρανία να χτυπήσει στόχους στη Ρωσία.
ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ.
Και τα 61 δις δολάρια εξακολουθούν να δίνουν στην Ουκρανία πολλά όπλα, και μαζί τους, πολύ στρατηγικό χρόνο. Ακόμη και η αντίθεση του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ στη βοήθεια στην Ουκρανία φαίνεται ότι έχει αμβλύνει λίγο, δίνοντας ενδεχομένως κάποιο περιθώριο στην Ουκρανία να ανακτήσει κάποια υποστήριξη των Ρεπουμπλικανών. Με άλλα λόγια, η Ουκρανία έχει ακόμη κάποιο στρατηγικό περιθώριο ελιγμών, αλλά θα χρειαστεί να αγωνιστεί διαφορετικά αν ελπίζει να αναστρέψει αυτή την αργή πτώση. Η Ουκρανία δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να περιμένει απλώς τους Ρώσους. Αντίθετα, θα χρειαστεί να προχωρήσει στην επίθεση ( και αυτή ενέχει κάποιο βαθμό κινδύνου κλιμάκωσης)
Πρώτο, η Ουκρανία πρέπει να χτυπήσει βαθύτερα μέσα στη Ρωσία, για δύο λόγους. Οι τρέχουσες αναφορές δείχνουν ότι η Ρωσία βασίζεται στο εσωτερικό της σιδηροδρομικό δίκτυο για να υποστηρίξει τα κατεχόμενα τμήματα της Ουκρανίας.Αν η Ουκρανία θέλει να εμποδίσει τα ρωσικά δίκτυα υλικοτεχνικής υποστήριξης και κατ’ επέκταση να αποτρέψει περαιτέρω Ρωσικές προόδους, πρέπει να χτυπήσει αυτούς τους κόμβους. Ο άλλος λόγος είναι πιο δύσκολος. Ακόμη και με όλες τις αντιαεροπορικές άμυνες που οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γερμανία και άλλοι παρείχαν στην Ουκρανία τα τελευταία δύο χρόνια, απέχει πολύ από το να έχει επαρκή ικανότητα να καλύψει το τεράστιο μέγεθός της και να αναχαιτίσει οτιδήποτε ρίχνει η Ρωσία στο δρόμο της. Αντί να αναχαιτίζει βέλη, η Ουκρανία χρειάζεται την ικανότητα να πυροβολεί τον τοξότη (με άλλα λόγια,) αντί να προσπαθεί απλώς να αναχαιτίσει πυραύλους και drones κατά την πτήση, χρειάζεται να στοχεύσει Ρωσικές αεροπορικές βάσεις, βομβαρδιστικά και εκτοξευτές πυραύλων. Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι χτυπάμε τη Ρωσία.
Η Βρετανία έχει ήδη κάνει ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, επιτρέποντας στην Ουκρανία να χρησιμοποιήσει πυραύλους κρουζ Storm Shadow που παρέχονται από το Λονδίνο για να χτυπήσει Ρωσικό έδαφος. Τώρα ήρθε η ώρα για τις Ηνωμένες Πολιτείες να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Βρετανίας και να δώσουν το ίδιο είδος άδειας να χρησιμοποιήσουν την έκδοση μεγαλύτερης εμβέλειας του Τακτικού Πυραυλικού Συστήματος των ΗΠΑ (ή ATACMS) για να χτυπήσουν Ρωσικούς στόχους επιχειρησιακής υποστήριξης εντός της Ρωσίας. Η Ουκρανία θα χρειαστεί επίσης κάποιο είδος αεροδυναμικής ικανότητας αν θέλει να επιτύχει μια χερσαία αντεπίθεση κάποια στιγμή στο μέλλον και να εκδιώξει τις Ρωσικές δυνάμεις από τη χώρα της.
Η Ρωσική αεροπορία —ιδιαίτερα τα επιθετικά ελικόπτερα και τα drones(ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που η αντεπίθεση της Ουκρανίας το 2023 σταμάτησε). Και σε αντίθεση με τις σημαντικές ζημιές στις χερσαίες δυνάμεις της Ρωσίας και στον στόλο της Μαύρης Θάλασσας, η Ρωσική πολεμική αεροπορία έχει χάσει μόνο το 10% περίπου των αεροσκαφών της. Κατά συνέπεια, η Ουκρανία χρειάζεται όχι μόνο την αεράμυνα, αλλά και τη δική της αεροπορική δύναμη για να εξουδετερώσει τη Ρωσική αεροπορία, να χτυπήσει Ρωσικές βάσεις και να σταματήσει τα Ρωσικά τεθωρακισμένα. Τα μαχητικά αεροσκάφη F-16 που ορισμένοι σύμμαχοι των ΗΠΑ στην Ευρώπη θα στείλουν στην Ουκρανία -μετά από κάποια αρχική απροθυμία της κυβέρνησης Μπάιντεν- θα βοηθήσουν σε αυτό το θέμα, ειδικά αν είναι εξοπλισμένα με τα κατάλληλα πυρομαχικά για να στοχεύουν Ρωσικές δυνάμεις .
Ακόμα κι έτσι, όπως σημείωσε ο αρχηγός της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ στην Ευρώπη, πτέραρχος Τζέιμς Χέκερ USAF , τα F-16 είναι παλαιότερα αεροσκάφη που συνήθως απαιτούν χρόνια εκπαίδευσης για να κυριαρχήσουν. Είναι απίθανο να είναι μια ασημένια σφαίρα για την Ουκρανική αεροπορία. Για να αποκτήσει η Ουκρανία την ικανότητα εναέριας ισχύος που χρειάζεται, πιθανότατα θα χρειαστεί μια ευρύτερη γκάμα δυνατοτήτων, συμπεριλαμβανομένων υψηλών πτήσεων, εξελιγμένων drones και δυνατοτήτων ηλεκτρονικού πολέμου είτε από επίγειες είτε από εναέριες πλατφόρμες.Αυτός ο συνδυασμός θα παρέχει έναν τρόπο δημιουργίας παλμών Ουκρανικής αεροπορικής υπεροχής, σε μια δεδομένη περιοχή, έναντι των Ρωσικών αεροπορικών και χερσαίων δυνάμεων.Τέλος, η Ουκρανία θα χρειαστεί να αναλάβει περισσότερο επιχειρησιακό ρίσκο αν και όταν ξεκινήσει μια αντεπίθεση. Τα πλήγματα μεγάλης εμβέλειας εναντίον Ρωσικών στρατιωτικών στόχων στη Ρωσία, σε συνδυασμό με μια παλμική ικανότητα αέρος, μπορούν να θέσουν τις προϋποθέσεις για να πετύχει μια χερσαία αντεπίθεση. Αλλά οι Ουκρανοί θα πρέπει να αποδεχθούν τον επιχειρησιακό κίνδυνο και να αντιμετωπίσουν μια πιθανότητα οι πρώτες ημέρες ή εβδομάδες αυτής της αντεπίθεσης να τους κοστίσουν βαριά σε απώλειες και υλικό, προκειμένου να δημιουργήσουν το είδος της επιχειρησιακής προόδου που θα μπορούσε να καταστρέψει τις Ρωσικές αμυντικές γραμμές. Ο πόλεμος στην Ουκρανία μπορεί να φαίνεται ιδιαίτερα ζοφερός αυτή τη στιγμή, αλλά η έκβαση της σύγκρουσης απέχει πολύ από το να είναι προδιαγεγραμμένη. Αν η Ουκρανία θέλει να ανακτήσει την επιχειρησιακή δυναμική που έχει χάσει, θα χρειαστεί περισσότερο εξοπλισμό και πυρομαχικά.
Χάρη στα πιο πρόσφατα πακέτα βοήθειας, η Ουκρανία έχει τώρα τους πόρους για να τα λάβει. Αλλά το πιο σημαντικό, η Ουκρανία και οι δυτικοί υποστηρικτές της θα πρέπει επίσης να αλλάξουν τη συνολική τους προσέγγιση. Η Ουκρανία δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να περιμένει απλώς τους Ρώσους έξω, και να απέχει από το χτύπημα στρατιωτικών και υλικοτεχνικών στόχων εντός της Ρωσίας ως και να ελπίζει ότι οι μονομαχίες πυροβολικού στην ανατολική Ουκρανία θα στραφούν τελικά προς όφελός τους. Αντίθετα, θα χρειαστεί να προχωρήσει στην επίθεση – και αυτό ενέχει κάποιο βαθμό κινδύνου κλιμάκωσης. Αυτή είναι μια ευκολότερη επιλογή για την Ουκρανία, δεδομένου ότι η ίδια η ύπαρξή της είναι στη μετωπική γραμμή. Για την κυβέρνηση Μπάιντεν, ωστόσο, η αποδοχή αυτού του κινδύνου θα σημαίνει εγκατάλειψη ενός πυλώνα της στρατηγικής της τα τελευταία δύο χρόνια, επιλογή ενός μόνο δρόμου και αποδοχή των δυνητικά κλιμακωτών συνεπειών που ενδέχεται να ακολουθήσουν. Αυτή είναι μια δύσκολη επιλογή. Η μη επιλογή, ωστόσο, μπορεί να είναι ακόμη πιο ριψοκίνδυνη.
Και ο Πούτιν….τα δικά του…με τα ρίσκα του
Η πρώτη απόφαση Πούτιν μετά την επίσημη ορκωμοσία του για πέμπτη προεδρική θητεία ήταν να διορίσει εκ νέου τον Μιχαήλ Μισούστιν ως πρωθυπουργό Πράγματι, οι περισσότεροι υπουργοί επέστρεψαν στις προηγούμενες θέσεις τους. Αλλά ο Πούτιν προκάλεσε κάποια έκπληξη προσφέροντας τη θέση του υπουργού άμυνας στον Αντρέι Μπελούσοφ, οικονομολόγο και πρώην αντιπρόεδρο της κυβέρνησης. . Η αντικατάσταση του Σόιγκου με τον Μπελούσοφ ήταν η κομβική αλλαγή – όλα τα άλλα ραντεβού ήταν απλώς για να βρουν ρόλους για τους εκτοπισμένους . Η “ανανέωση’ επέτρεψε στον Πούτιν να σκοτώσει δύο πουλιά με μια πέτρα: απαλλάχθηκε από τον αντιδημοφιλή Σόιγκου και έδωσε στον Μπελούσοφ το καθήκον να βελτιστοποιήσει την πολεμική προσπάθεια. Η απομάκρυνση του Σόιγκου έρχεται εν μέσω μιας αυξανόμενης σύγκρουσης μεταξύ του υπουργείου Άμυνας και του στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος της Ρωσίας.
Ενώ οι στρατηγοί διαμαρτύρονταν για καθυστερήσεις στην παραγωγή, την ποιότητα των όπλων και του εξοπλισμού και τις δυσκολίες με την εξυπηρέτηση, οι αρχηγοί του αμυντικού τομέα κατηγόρησαν τον στρατό για διαφθορά και για μη ρεαλιστικές προσδοκίες. Σε τέτοιες διαφωνίες, ο Πούτιν τείνει να αποφεύγει να πάρει το μέρος, αντί να επιδιώκει να αναβαθμίσει τις σχέσεις και να αναγκάσει τους πάντες να συνεργαστούν πιο παραγωγικά. Ως αποτέλεσμα, ήταν ο Μπελούσοφ – ο οποίος έχει εργαστεί στο παρελθόν για την «τεχνολογική κυριαρχία», την καινοτομία και την επίβλεψη της παραγωγής drone – ήρθε στο προσκήνιο. Μαζί με την οικονομική του εμπειρία, ο Μπελούσοφ είναι γνωστός για το ότι είναι βαθιά θρησκευόμενος, κάτι ασυνήθιστο για έναν τεχνοκράτη οικονομολόγο, για τον πατριωτισμό του (ήταν ένα από τα λίγα δημόσια πρόσωπα που υποστήριξαν αμέσως την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014), την πίστη του και την εμπειρία της συνεργασίας με τον Πούτιν.
Ενώ ο διορισμός του φαίνεται να ακολουθεί μια συγκεκριμένη λογική, είναι επίσης πιθανό ένα πείραμα. Τώρα ο Μπελούσοφ πρέπει να δικαιολογήσει την υποψηφιότητά του. Θα ήταν υπερβολικό, ωστόσο, να χαρακτηρίσουμε την προώθηση του Μπελούσοφ ως στρατοσφαιρική άνοδο. Είναι λιγότερο απόδειξη της εμπιστοσύνης του Πούτιν παρά μια αντανάκλαση του τρόπου με τον οποίο είχε περιθωριοποιηθεί στο προηγούμενο υπουργικό συμβούλιο. Δεν είναι ο πρώτος οικονομικός τεχνοκράτης που έχει προαχθεί μετά την ευρείας κλίμακας εισβολή στην Ουκρανία το 2022: Ο Ντμίτρι Πατρούσεφ (γιος του πρώην επικεφαλής του Συμβουλίου Ασφαλείας) έγινε υπουργός Γεωργίας. και ο πρώην υπουργός εμπορίου και βιομηχανίας Ντένις Μαντούροφ έγινε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Αλλά μέχρι τώρα ο Μπελούσοφ ήταν περιφερειακός. Δεν θα είναι υπεύθυνος για την κινητοποίηση και τη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας. Θα είναι πρόκληση για αυτόν να καταλάβει τι χρειάζεται ο στρατός, καθώς δεν έχει στρατιωτική εμπειρία. Ο στρατός πιθανότατα θα είναι δύσπιστος ως προς το να έχει έναν οικονομολόγο υπεύθυνο για την άμυνα και θα είναι εχθρικός απέναντι στην αυξημένη εποπτεία, τους ελέγχους και τις αλλαγές προσωπικού. Τέλος, ο Μπελούσοφ είχε εδώ και καιρό μια διστακτική σχέση με τους πιο ενστικτωδώς φιλελεύθερους υπουργούς που χειρίζονται χρηματοοικονομικά και οικονομικά ζητήματα στην κυβέρνηση.
